මගේ හීනයක් තියෙනව....
I have a dream... කියල පටන් ගන්නකොට ඉස්සෙල්ලම මතක් වෙන්නෙ මාටින් ලූතර් කිං ගේ සුප්‍රසිද්ධ කථාව. එතුමා ඒ කථාවෙන් ඇමරිකාව තුල ඉතා දරුණුවට පැතිරිලා තිබුනු වර්ග වාදය නැතිකරන ගමනෙ ලොකු පියවරක් තැබුවා. එතුමන්ට තිබුනු හීනය කලු සුදු කියල බැඳල තිබුනු ඒ අසාධාරණ බැම්ම බිද දාන එක. එතුමගෙ හීනය අදවන විට සැබෑවක් වෙලා තියෙන බවට තියෙන හොදම සාක්ෂිය අද ඇමරිකානු ජනාධිපති වරයාත් කළු ජාතිකයෙක් වෙලා ඉන්න එක.
ඒත් මේ කතාව එතුමගෙ හීනය ගැන නෙමෙයි. හැබැයි ඒ වගේම අසමානතාවයකට, පුංචි අඩුවකට, අපේම මතිමතාන්තර හින්ද, අපි අතින්ම අසාධාරණව ගැටගහල තියෙන බැමි වලලු කඩාගෙන යන්න දැකපු හීනයක්. අපි හැමෝම ගාව තියෙන එක එක විදියෙ හීන ගැන ඒ වගෙම අනික් අය දකින හීන ගැන අපි හිතන හැටි ගැන අලුතින් හිතන්න පොලඹවන හීනයක්. මේ හීනය පටන්ගන්න තැන දකින්න අපි යමු දශක පහක් ආපස්සට.
ඒ 1961 අවුරුද්දෙ අප්‍රේල් 1 වෙනිද. ස්කොට්ලන්තයෙ බ්ලැක්බම් කියන පුංචි ගම්මානයේ පුංචි ගෑණු ලමයෙක් ඉපදුනා. ඇයගෙ පියා දෙවන ලෝක යුද්ධයේ සටන් කර විශ්‍රාම ගිය සොල්දාදුවෙක්. ඒ වන කොට පතල් හාරන්නෙක් විදියට වැඩකලා. ඇයගෙ මව යතුරුලියනය කරන්නියක්. ඇය ඉපදෙන කොටත් ඇගේ පවුලෙ පිරිමි ලමයි හතරදෙනෙකුත් ගැහැණුලමයි පස් දෙනෙකුත් හිටියා. ඇය මවුකුසින් එලියට එනකොට සිදුව තිබුනු ඔක්සිජන් උෘණතාවයක් නිසා මොලයට අර්ධ වශයෙන් හානි සිදුව තිබුනා. එය පසුකාලීනව ඇයට ඉගෙන ගැනීම අපහසු කාර්යයක් වීමට හේතු වුනා.
ඒ හේතු හින්ද මේ පුංචි ගෑණු ලමයා සමච්චලයට ලක්වුනා. ඉස්කෝලෙ ලමයි ඇයට නම් පටබැන්දා. ඇය ඉස්කෝලෙන් ඉවත් වෙනකොටත් එතරම් ඉගෙනුමක් ලබල තිබ්බෙ නෑ. ඊට පස්සෙ ඇය විද්‍යාලයක ආපනශාලාවක පුහුණු කෝකිවරියක් විදියට සේවය කරන්න ගියා. රැකියාවක් කිරීම ඇයට අපහසු කාරණයක් වුණා. මාස හයක් සේවය කලාට පස්සෙ ජීවිතයෙ කරපු පළමු වගේම එකම රැකියාවට ඇය සමු දෙන්න තීරණය කලා. කාරණා මේ විදියට වෙන කොට විවාහයක් කරගෙන සාමාන්‍ය පවුල් ජීවිතයක් ගතකිරීම ඇයට හීනයක් විතරක් වුනා. හැබැයි ඇයගේ හීනය වුනේ විවාහයක් කර ගැනීම නොවේ.
ඇය ගීත ගායනයට ආසා කලා. සංගීත ආභාශය ඇයට පවුල් පසුබිම තුලින්ම හිමිවුනා. ඇගේ මව පියා දෙදෙනාම ගීත ගායනය කලා. මව පියානෝ වාදනයටද හැකියාවක් දැක්වූවා. පසුව ගායනය ඉගෙනගැනීමට ඇය සංගීත ගුරුවරයෙකු ගාවට ගියා. ඒ වගෙම පල්ලියෙ ගීතිකා ගායනයට ඇය සහභාගී වුනා. ඒ ගමනෙන් ඇය විශාල පන්නරයක් ලැබුව. තවදුරටත් ඇය අවට තිබුනු සමාජ ශාලා වල ගීත ගායනා කරන්නට ගියා. My Kind of People කියන තරඟාවලියට ඇය කීපවතාවක්ම සහභාගි වුනා. ඇයගේ මානසික තත්වයත් එක්කම ඇය සබකෝලයෙන් හිටිය, ඒ වගේම ඇගේ පෙනුමත් සාමාන්‍ය පුද්ගලයෙකුට වඩා වෙනස් වුනා. ඒවායේදී සිදුවුනු එකම දේ ජූරිය විසින් ඇයව විහිලුවකට ගැනීම පමණයි.
ඇය දිනෙන් දින වයසට ගියා. නමුත් ඇයගේ හීනය දීප්තියෙන් අඩු වුනේ නෑ. ඇය ඇතැම් විට ජනප්‍රිය ගායක ගායිකාවන් ගෙ ගීත අහන්න සංගීත සංදර්ශන වලට ගියා. මෙවන් සංගීතයක් අතරෙදි තමයි ඇයගේ ජීවිතය වෙනස් කරන ගීතය ඇයට ඇසෙන්නෙ. ඇය එම ගීතයට දැඩි සේ ඇලුම් කලා. මේ අතරවාරයෙදි ඇයට ලොකු හයියක් වුනු ඇගේ පියා මිය යනවා. ඒ 1997 අවුරුද්දෙදි. ඒ වෙද්දි ඇගේ මව හිටියෙත් රෝගාතුරව. පවුලෙ බාලයා විදියටත් පවුල් බරක් නොතිබුනු එකම සාමාජිකය විදියටත් තමන්ගෙ හීන පැත්තකින් තියල අම්මව රැක බලා ගන්න ඇය ඉදිරිපත් වුනා. අම්මා නිතරම ඇයව ඇගේ හැකියාවන් ඔප්නංවන්න දිරිමත් කලා. පෙර සිටම තරඟ වලට ඇයව ඉදිරිපත් කලේ මව විසින්. කවද හරි මැයට දිනන්න පුලුවන් බව ඇය විශ්වාස කලා.
රෝගාතුරව සිටියත් මේ මව දිරිමත් කිරීම නැවැත්තුවේ නෑ. එම දිරිමත් කිරීම් හමුවේ ඇය තමන් ඉතුරු කරන් හිටපු මුදල් වියදම් කරල 1999දි ගීතයක් පටිගත කරල ආයතන වලට ඉදිරිපත් කලා. ඒවාට ප්‍රතිචාර නොලැබුනත් ඇගේ හීනය නැවතත් ඇයට ලංවුනා. 2000 අවුරුද්දෙදි ඇයට දැඩි කම්පනයක් ඇති කරමින් ඇගේ සොහොයුරිය මිය යනව. මේ ශෝකයෙන් අතමිදීමට ඇය තව දුරටත් ගායනයට ලං වුනා.
මෙසේ කාලය ගත වද්දී ඇය නැවතත් ගායනය පුහුණුවීමට පුහුණුකරුවෙක් වෙත යොමුවුනා. ඒ වගේම ඇය විසින් තවත් ගීත කීපයක් පටිගත කෙරුනා. ඒත් නැවතත් ඇයව ගායනයෙන් ඈත් කෙරෙන සිදුවීමක් සිදුවුනා. ඒ 2007 අවුරුද්දෙදි ඇගේ මව මියයාම. ඇයට මෙය දරාගැනීම ඉතා අපහසු වුනා. ඇය ගීත ගායනය මුලුමනින්ම පාහේ අත හැරියා. ඇය නිවසේ තනිවම දිවි ගෙවන්නට යොමු වුනා. දවසේ වැඩි කාලයක් ඇය ගත කලේ පල්ලියේ වැඩිහිටියන් සමඟ කාලය ගත කිරීමටයි. ඇයගේ පවුලේ අය සහ ගායන පුහුණුකරු විසින් නැවතත් ගායනය ආරම්භ කිරීමට ඉල්ලීම් කලත් ඇය ඒවා දිගින් දිගටම ප්‍රතික්ෂේප කලා. ආසන්න වශයෙන් පුරා වසර දෙකක් ඇය මෙසේ ගායනයෙන් ඈත් ව සිටියා.
2008 වසරේ අගෝස්තු මාසයේ දී ඇගේ ගායන පුහුණුකරු තරඟයකට සහභාගී වීමට ඇයට පැවසුවා. ඇය මුලින් ප්‍රතික්ෂේප කලත්, බලවත් පෙරෙත්ත කිරීම් සහ මෙම තරඟයට සහභාගී වීම තම මවට කරන උපහාරයක් වන බව ඒත්තු ගැන්වීම නිසා අවසානයේ ඇය මෙම තරඟයට ඉදිරිපත් වීමට කැමති වුනා. තරඟය ජනප්‍රිය reality වැඩසටහනක් වුනු Britain's Got Talent. ඇය 2009 අප්‍රේල් 11 දින ප්‍රචාරය වුනු වැඩසටහනට ඉදිරිපත් කෙරුනා.
තරුණ වයසේ තරඟකුරුවන් වැඩිමනක් සහභාගී වූ ඒ තරඟයට ඇය සහභාගී වන විට වයස අවුරුදු 48ක්. වේදිකාව ඉදිරියට ආපු ඇගේ පෙනුම අපිලිවෙල සහගත වුනා. එක් විනිශ්චය කරුවෙකු ඇයව හාස්‍යයට ලක් කරමින් ප්‍රශ්න නැගුවේ ඇගේ එම පෙනුම නිසා වන්නට ඇත. ඒවාට බුද්ධියෙන් අඩු ඇය පිලිතුරු දුන් ආකාරය දුටු ප්‍රේක්ෂකාගාරයේ ඇතැම් පිරිස් ඇයට ඇද කරන්නටද කට කොනකින් හිනා වන්නටද වුනා. ඇය මෙවන් තරඟ වලට පැමිණීමට මැලි වූයේ මෙවන් ප්‍රතිචාර ලැබෙන බව අත්දැකීමෙන්ම දන්නා නිසයි. නමුත් ශාලාවේ වූ එම තත්වය තව දුරටත් පැවතුනේ තත්පර කිහිපයක් පමනයි. ඒ විනිසුරුවන් ගේ අවසරයෙන් ඇය පෙර දවසක සංගීත සංදර්ශනයකදී ඇසීමෙන් පසු ඇය ඉතාමත් ආදරය කරන්නට වූ Les Miserables චිත්‍රපටයේ ගීතය ගායනය කරන්නට පටන් ගන්නා තුරුය. පසුබිමින් ඇසෙන්නට වූ සෙෘම්‍ය සංගීතයට ඇගේ වදන් මුසු වුනා,
"I Dreamed a Dream......"
සැබවින්ම ඇගේ හීනය වේදිකාව මත දිගහැරෙන්නට වුනා. ඇයට සංවේදී වු ප්‍රේක්ෂකයන් මෙන්ම ඇයව සමච්චලයට ලක් කල ප්‍රේක්ෂකයන්ද පුදුමයෙන් සහ සතුටින් අත්පොලසන් දෙන්නට පටන් ගත්තා. එම තත්වයටම පත් වූ විනිශ්චය මණ්ඩලයද අසුන් වලින් නැගිට සතුටින් අත්පුඩි තලන්නට ගත්තා. ඇති වූ උත්කර්ෂවත් තත්වය හමුවේ සංවේදී කඳුලු බිංදු එම වේදිකාව වටකරගෙන සැලෙන්නට වුනා. වසර පනහකට ආසන්න තම ජීවිත කාලය හමුවේ ප්‍රථම වරට ඇය වෙනුවෙන් මිනිසුන්ගෙන් සමච්චල් හිනා වෙනුවට සතුටු හිනා නැගෙන බව ඇය දුටුවා.
මිලියන 100කට වඩා නරඹා ඇති මෙම youtube වීඩියෝවේ සටහන් වන්නේ එම පුදුමාකාර මොහොතයි.
එම මොහොත ඇගේ හීනය හැබෑවක් වීමේ ආරම්භය සටහන් කලා. ඒ වගෙම ලෝකයට අලුත් පාඩමක් කියා දුන්නා. පිට පෙනුමෙන් දේවල් මනින්නට එපා යැයි අපි කෙතරම් අසා තිබුනත් අපි නිරයාසයෙන් ම කරන්නේ ඒ දේ ම නේද? මට නං හිතන්න ගොඩාක් දේවල් මේ පුංචි විනාඩි 6 ඉතිරි කලා.
ඇගේ නම සූසන් බොයිල්. මේ වැඩසටහනේ ජනප්‍රියම තාරකාව වුනේ ඇය. අවසන් පූර්ව වටයෙන් වැඩිම ප්‍රේක්ෂක මනාපයක් හිමිකරගෙන අවසාන වටයට තේරුණු ඇය තරඟයේ දෙවන ස්ථානය ලබා ගත්තා. ඇය I Dreamed a Dream ගීතය ගායනා කල වීඩියෝව එවකට ලොව වැඩිම පිරිසක් නැරඹූ youtube වීඩියෝව වුනා.
2009 අග භාගයේ ඇය I Dreamed a Dream නමින්ම ගීත එකතුවක් නිකුත් කලා. සංගීත දර්ශක වල මුල් තැන හිමි කරගත් එම ගීත එකතුවේ පිටපත් මිලියනයකටත් වඩා සති හයක් තුල විකිණුනා. ඉන්පසු 2010දී ඇය නිකුත් කල The Gift නම් නත්තල් ගීත එකතුවද, 2011 දී ඇය නිකුත් කල Someone to Watch Over Me ගීත එකතුවද, 2012දී නිකුත් කල Standing Ovation ගීත එකතුවද විශාල ලෙස ජනප්‍රිය වුනා.
තමන්ට වයස වැඩියි කියල හරි, පෙනුම හරි නෑ කියල හරි, තියෙන වෙනත් අඩුපාඩුවක් හින්ද හරි තමන්ගෙ හීන හැබෑකරගන්න දක්ශතා එලි දක්වගන්න බයෙන් ලැජ්ජාවෙන් ඉන්න අයට ඇය දෙන්නෙ කදිම ආදර්ශයක්. ඇය ජනප්‍රසාදයට පත්වූ පසු ඇයව හමුවූ පුවත් පත් මාධ්‍යවේදියෙක් ඇගෙන් ඇහුව,
ඒත් මේ කතාව එතුමගෙ හීනය ගැන නෙමෙයි. හැබැයි ඒ වගේම අසමානතාවයකට, පුංචි අඩුවකට, අපේම මතිමතාන්තර හින්ද, අපි අතින්ම අසාධාරණව ගැටගහල තියෙන බැමි වලලු කඩාගෙන යන්න දැකපු හීනයක්. අපි හැමෝම ගාව තියෙන එක එක විදියෙ හීන ගැන ඒ වගෙම අනික් අය දකින හීන ගැන අපි හිතන හැටි ගැන අලුතින් හිතන්න පොලඹවන හීනයක්. මේ හීනය පටන්ගන්න තැන දකින්න අපි යමු දශක පහක් ආපස්සට.
ඒ 1961 අවුරුද්දෙ අප්‍රේල් 1 වෙනිද. ස්කොට්ලන්තයෙ බ්ලැක්බම් කියන පුංචි ගම්මානයේ පුංචි ගෑණු ලමයෙක් ඉපදුනා. ඇයගෙ පියා දෙවන ලෝක යුද්ධයේ සටන් කර විශ්‍රාම ගිය සොල්දාදුවෙක්. ඒ වන කොට පතල් හාරන්නෙක් විදියට වැඩකලා. ඇයගෙ මව යතුරුලියනය කරන්නියක්. ඇය ඉපදෙන කොටත් ඇගේ පවුලෙ පිරිමි ලමයි හතරදෙනෙකුත් ගැහැණුලමයි පස් දෙනෙකුත් හිටියා. ඇය මවුකුසින් එලියට එනකොට සිදුව තිබුනු ඔක්සිජන් උෘණතාවයක් නිසා මොලයට අර්ධ වශයෙන් හානි සිදුව තිබුනා. එය පසුකාලීනව ඇයට ඉගෙන ගැනීම අපහසු කාර්යයක් වීමට හේතු වුනා.
ඒ හේතු හින්ද මේ පුංචි ගෑණු ලමයා සමච්චලයට ලක්වුනා. ඉස්කෝලෙ ලමයි ඇයට නම් පටබැන්දා. ඇය ඉස්කෝලෙන් ඉවත් වෙනකොටත් එතරම් ඉගෙනුමක් ලබල තිබ්බෙ නෑ. ඊට පස්සෙ ඇය විද්‍යාලයක ආපනශාලාවක පුහුණු කෝකිවරියක් විදියට සේවය කරන්න ගියා. රැකියාවක් කිරීම ඇයට අපහසු කාරණයක් වුණා. මාස හයක් සේවය කලාට පස්සෙ ජීවිතයෙ කරපු පළමු වගේම එකම රැකියාවට ඇය සමු දෙන්න තීරණය කලා. කාරණා මේ විදියට වෙන කොට විවාහයක් කරගෙන සාමාන්‍ය පවුල් ජීවිතයක් ගතකිරීම ඇයට හීනයක් විතරක් වුනා. හැබැයි ඇයගේ හීනය වුනේ විවාහයක් කර ගැනීම නොවේ.
ඇය ගීත ගායනයට ආසා කලා. සංගීත ආභාශය ඇයට පවුල් පසුබිම තුලින්ම හිමිවුනා. ඇගේ මව පියා දෙදෙනාම ගීත ගායනය කලා. මව පියානෝ වාදනයටද හැකියාවක් දැක්වූවා. පසුව ගායනය ඉගෙනගැනීමට ඇය සංගීත ගුරුවරයෙකු ගාවට ගියා. ඒ වගෙම පල්ලියෙ ගීතිකා ගායනයට ඇය සහභාගී වුනා. ඒ ගමනෙන් ඇය විශාල පන්නරයක් ලැබුව. තවදුරටත් ඇය අවට තිබුනු සමාජ ශාලා වල ගීත ගායනා කරන්නට ගියා. My Kind of People කියන තරඟාවලියට ඇය කීපවතාවක්ම සහභාගි වුනා. ඇයගේ මානසික තත්වයත් එක්කම ඇය සබකෝලයෙන් හිටිය, ඒ වගේම ඇගේ පෙනුමත් සාමාන්‍ය පුද්ගලයෙකුට වඩා වෙනස් වුනා. ඒවායේදී සිදුවුනු එකම දේ ජූරිය විසින් ඇයව විහිලුවකට ගැනීම පමණයි.
ඇය දිනෙන් දින වයසට ගියා. නමුත් ඇයගේ හීනය දීප්තියෙන් අඩු වුනේ නෑ. ඇය ඇතැම් විට ජනප්‍රිය ගායක ගායිකාවන් ගෙ ගීත අහන්න සංගීත සංදර්ශන වලට ගියා. මෙවන් සංගීතයක් අතරෙදි තමයි ඇයගේ ජීවිතය වෙනස් කරන ගීතය ඇයට ඇසෙන්නෙ. ඇය එම ගීතයට දැඩි සේ ඇලුම් කලා. මේ අතරවාරයෙදි ඇයට ලොකු හයියක් වුනු ඇගේ පියා මිය යනවා. ඒ 1997 අවුරුද්දෙදි. ඒ වෙද්දි ඇගේ මව හිටියෙත් රෝගාතුරව. පවුලෙ බාලයා විදියටත් පවුල් බරක් නොතිබුනු එකම සාමාජිකය විදියටත් තමන්ගෙ හීන පැත්තකින් තියල අම්මව රැක බලා ගන්න ඇය ඉදිරිපත් වුනා. අම්මා නිතරම ඇයව ඇගේ හැකියාවන් ඔප්නංවන්න දිරිමත් කලා. පෙර සිටම තරඟ වලට ඇයව ඉදිරිපත් කලේ මව විසින්. කවද හරි මැයට දිනන්න පුලුවන් බව ඇය විශ්වාස කලා.
රෝගාතුරව සිටියත් මේ මව දිරිමත් කිරීම නැවැත්තුවේ නෑ. එම දිරිමත් කිරීම් හමුවේ ඇය තමන් ඉතුරු කරන් හිටපු මුදල් වියදම් කරල 1999දි ගීතයක් පටිගත කරල ආයතන වලට ඉදිරිපත් කලා. ඒවාට ප්‍රතිචාර නොලැබුනත් ඇගේ හීනය නැවතත් ඇයට ලංවුනා. 2000 අවුරුද්දෙදි ඇයට දැඩි කම්පනයක් ඇති කරමින් ඇගේ සොහොයුරිය මිය යනව. මේ ශෝකයෙන් අතමිදීමට ඇය තව දුරටත් ගායනයට ලං වුනා.
මෙසේ කාලය ගත වද්දී ඇය නැවතත් ගායනය පුහුණුවීමට පුහුණුකරුවෙක් වෙත යොමුවුනා. ඒ වගේම ඇය විසින් තවත් ගීත කීපයක් පටිගත කෙරුනා. ඒත් නැවතත් ඇයව ගායනයෙන් ඈත් කෙරෙන සිදුවීමක් සිදුවුනා. ඒ 2007 අවුරුද්දෙදි ඇගේ මව මියයාම. ඇයට මෙය දරාගැනීම ඉතා අපහසු වුනා. ඇය ගීත ගායනය මුලුමනින්ම පාහේ අත හැරියා. ඇය නිවසේ තනිවම දිවි ගෙවන්නට යොමු වුනා. දවසේ වැඩි කාලයක් ඇය ගත කලේ පල්ලියේ වැඩිහිටියන් සමඟ කාලය ගත කිරීමටයි. ඇයගේ පවුලේ අය සහ ගායන පුහුණුකරු විසින් නැවතත් ගායනය ආරම්භ කිරීමට ඉල්ලීම් කලත් ඇය ඒවා දිගින් දිගටම ප්‍රතික්ෂේප කලා. ආසන්න වශයෙන් පුරා වසර දෙකක් ඇය මෙසේ ගායනයෙන් ඈත් ව සිටියා.
2008 වසරේ අගෝස්තු මාසයේ දී ඇගේ ගායන පුහුණුකරු තරඟයකට සහභාගී වීමට ඇයට පැවසුවා. ඇය මුලින් ප්‍රතික්ෂේප කලත්, බලවත් පෙරෙත්ත කිරීම් සහ මෙම තරඟයට සහභාගී වීම තම මවට කරන උපහාරයක් වන බව ඒත්තු ගැන්වීම නිසා අවසානයේ ඇය මෙම තරඟයට ඉදිරිපත් වීමට කැමති වුනා. තරඟය ජනප්‍රිය reality වැඩසටහනක් වුනු Britain's Got Talent. ඇය 2009 අප්‍රේල් 11 දින ප්‍රචාරය වුනු වැඩසටහනට ඉදිරිපත් කෙරුනා.
තරුණ වයසේ තරඟකුරුවන් වැඩිමනක් සහභාගී වූ ඒ තරඟයට ඇය සහභාගී වන විට වයස අවුරුදු 48ක්. වේදිකාව ඉදිරියට ආපු ඇගේ පෙනුම අපිලිවෙල සහගත වුනා. එක් විනිශ්චය කරුවෙකු ඇයව හාස්‍යයට ලක් කරමින් ප්‍රශ්න නැගුවේ ඇගේ එම පෙනුම නිසා වන්නට ඇත. ඒවාට බුද්ධියෙන් අඩු ඇය පිලිතුරු දුන් ආකාරය දුටු ප්‍රේක්ෂකාගාරයේ ඇතැම් පිරිස් ඇයට ඇද කරන්නටද කට කොනකින් හිනා වන්නටද වුනා. ඇය මෙවන් තරඟ වලට පැමිණීමට මැලි වූයේ මෙවන් ප්‍රතිචාර ලැබෙන බව අත්දැකීමෙන්ම දන්නා නිසයි. නමුත් ශාලාවේ වූ එම තත්වය තව දුරටත් පැවතුනේ තත්පර කිහිපයක් පමනයි. ඒ විනිසුරුවන් ගේ අවසරයෙන් ඇය පෙර දවසක සංගීත සංදර්ශනයකදී ඇසීමෙන් පසු ඇය ඉතාමත් ආදරය කරන්නට වූ Les Miserables චිත්‍රපටයේ ගීතය ගායනය කරන්නට පටන් ගන්නා තුරුය. පසුබිමින් ඇසෙන්නට වූ සෙෘම්‍ය සංගීතයට ඇගේ වදන් මුසු වුනා,
"I Dreamed a Dream......"
සැබවින්ම ඇගේ හීනය වේදිකාව මත දිගහැරෙන්නට වුනා. ඇයට සංවේදී වු ප්‍රේක්ෂකයන් මෙන්ම ඇයව සමච්චලයට ලක් කල ප්‍රේක්ෂකයන්ද පුදුමයෙන් සහ සතුටින් අත්පොලසන් දෙන්නට පටන් ගත්තා. එම තත්වයටම පත් වූ විනිශ්චය මණ්ඩලයද අසුන් වලින් නැගිට සතුටින් අත්පුඩි තලන්නට ගත්තා. ඇති වූ උත්කර්ෂවත් තත්වය හමුවේ සංවේදී කඳුලු බිංදු එම වේදිකාව වටකරගෙන සැලෙන්නට වුනා. වසර පනහකට ආසන්න තම ජීවිත කාලය හමුවේ ප්‍රථම වරට ඇය වෙනුවෙන් මිනිසුන්ගෙන් සමච්චල් හිනා වෙනුවට සතුටු හිනා නැගෙන බව ඇය දුටුවා.
මිලියන 100කට වඩා නරඹා ඇති මෙම youtube වීඩියෝවේ සටහන් වන්නේ එම පුදුමාකාර මොහොතයි.
එම මොහොත ඇගේ හීනය හැබෑවක් වීමේ ආරම්භය සටහන් කලා. ඒ වගෙම ලෝකයට අලුත් පාඩමක් කියා දුන්නා. පිට පෙනුමෙන් දේවල් මනින්නට එපා යැයි අපි කෙතරම් අසා තිබුනත් අපි නිරයාසයෙන් ම කරන්නේ ඒ දේ ම නේද? මට නං හිතන්න ගොඩාක් දේවල් මේ පුංචි විනාඩි 6 ඉතිරි කලා.
ඇගේ නම සූසන් බොයිල්. මේ වැඩසටහනේ ජනප්‍රියම තාරකාව වුනේ ඇය. අවසන් පූර්ව වටයෙන් වැඩිම ප්‍රේක්ෂක මනාපයක් හිමිකරගෙන අවසාන වටයට තේරුණු ඇය තරඟයේ දෙවන ස්ථානය ලබා ගත්තා. ඇය I Dreamed a Dream ගීතය ගායනා කල වීඩියෝව එවකට ලොව වැඩිම පිරිසක් නැරඹූ youtube වීඩියෝව වුනා.
2009 අග භාගයේ ඇය I Dreamed a Dream නමින්ම ගීත එකතුවක් නිකුත් කලා. සංගීත දර්ශක වල මුල් තැන හිමි කරගත් එම ගීත එකතුවේ පිටපත් මිලියනයකටත් වඩා සති හයක් තුල විකිණුනා. ඉන්පසු 2010දී ඇය නිකුත් කල The Gift නම් නත්තල් ගීත එකතුවද, 2011 දී ඇය නිකුත් කල Someone to Watch Over Me ගීත එකතුවද, 2012දී නිකුත් කල Standing Ovation ගීත එකතුවද විශාල ලෙස ජනප්‍රිය වුනා.
තමන්ට වයස වැඩියි කියල හරි, පෙනුම හරි නෑ කියල හරි, තියෙන වෙනත් අඩුපාඩුවක් හින්ද හරි තමන්ගෙ හීන හැබෑකරගන්න දක්ශතා එලි දක්වගන්න බයෙන් ලැජ්ජාවෙන් ඉන්න අයට ඇය දෙන්නෙ කදිම ආදර්ශයක්. ඇය ජනප්‍රසාදයට පත්වූ පසු ඇයව හමුවූ පුවත් පත් මාධ්‍යවේදියෙක් ඇගෙන් ඇහුව,
"ඔබ ඒ වේදිකාව මත ඉදිද්දි තේරුනේ නැද්ද බලන් හිටපු අය ඔබට හිනාවෙනව කියල?"ඇගේ පිලිතුර වුනේ,
"මට හිතුනා ඒ අය මගේ පෙනුම ගැන හිතන විදිය. ඒත් මට හොදට සින්දු කියන්න පුලුවන් නම් මම මොකටද ඒ අය හිතන දේ ගැන වද වෙන්නෙ? මම එතනට ගියේ රූපලාවන්‍ය තරඟෙකට නෙමේ නේ"
 |
| Susan Boyle (ඡායාරූපය The Telegraph වෙතිනි) |
ලෝක විනාසෙට තව දවස් 13යි නෙව,
එහෙනං ඒකත් ඉවරය. ලෝකෙ විනාස වෙයි. විනාස වෙලා ඉවරයක්ම වුනෝතින් හොදය. නැත්තං බාගෙට විනාස වුනොතින් එහෙම ඊලඟට තව කාගෙ හරි කැලැන්ඩරයක් ඉවර වෙලා ලෝක විනාසෙ වෙනකන් ඇගිලි ගැන ගැන ඉන්නය වෙන්නෙ.
ආශ්චර්යය බලන බලන පැත්තෙන් පේන මේ කාලෙ මේ ලෝක විනාසෙ මොන වගේ ආශ්චර්යමත් විදියකට වේවිද කියල හිතාගන්නත් බෑ. මොනා උනත් ඒක අපිට පේන අන්තිම ආශ්චර්යය වෙනවට මං කැමතිය. මොකෝ දැන් ආශ්චර්ය දැකල දැකල ඇති වෙලා තියෙන්නෙ. සමහර විට මේ පේන ආශ්චර්ය වල හැටියට ලෝක විනාසෙ මහ කජ්ජක් වෙන එකක් නෑ.
එහෙමයි කියල මං නං ලෝක විනාසෙ සුළුවට ගන් නෑ. මං ටෙලිවිසොන් ඇන්ටනාව කරකෝලා කරකෝල සිරසයි, පවුලේ නාලිකාවයි හොදට පේන්න හදාගෙනයි ඉන්නෙ. එච්චර ගැම්මක නැතුව ලෝක විනාසෙ වේගෙන ආවොත් සිරස දාගන්නව. දෙයියො බුදුන් සිහි වෙන්න ඒකේ දෙනවනේ ඕන එකක්. වැඩේ බලං ඉන්න බැරි තරං භයානක වේගෙන ආවොත් පවුලේ නාලිකාව දාගන්නව. ඒකේ ගොරකත් පැණි රහට දෙනවනේ.
ආයෙ දෙකක් නෑ මේ දවස් ටිකේ වත් සොමියක් දාගෙන ඉන්න ඕනා. තව මාසයක් වත් ලෝකෙ තිබ්බනං ලැම්බොගිනියක් වත් ගන්න තිබ්බ. මට දුක සැටලයිටෙන් රවුමක් යා ගන්න බැරි වෙච්ච එක ගැන. ආයෙ 20 20 මැච් එකක් බලන්න වෙන එකකුත් නෑ. දුක තමා. ඒත් ඉතින් අපේ එවුන්ට තව කපේකට වත් කප් එක ගන්න වෙන් නැති හින්ද අවුලකුත් නෑ. මොකෝ ආණ්ඩුව මාරු වෙන්නෙත් නෑ නෙ.
බලං ගියාම ලෝකෙ විනාස උනයි කියල මහ ලොකු අවුලකුත් නෑ. අපිට ලැබෙන්න තියෙන හැමදේම ලැබිල නේ තියෙන්නෙ. ආයෙ හිටියයි කියල මොනව අළුතෙන් ගන්නද, මීට වඩා පඩි ලැබේවිද, මීට වඩා අඩුවට බඩු මිල තියේවිද, මීට වඩා අඩුවෙන් බදු ගහයි ද, නෑ නේ! ඒක හින්ද අවුලක් නෑ. මෙච්චර කල් හිටිය වගේ ඇහැ කන පියාගෙන ඔක්කොම හොඳටයි කියල හිටියම හරි.
කෝමත් ලෝක විනාසෙත් සතියක් යද්දි අමතක වෙලා යයි.
විනාසෙ වෙන හැටි දන්නවනං යටින් ලියල යන්ට.
නිදහස් අධ්‍යාපනය නම් දේශද්‍රෝහි කුමන්ත්‍රණය
මෙය අධීන අපරාජිත රාජ්‍යයයකට එරෙහිව දේශද්‍රෝහීන් විසින් ගෙනයනු ලබන කූට ව්‍යාපාරයන් ගැන ඉමහත් සංවේගයට පත් වූ දේශප්‍රේමී හිතක් තුල හටගත් ජාතිමාමක සිතුවිලි සමුදායකි. එම සිතුවිලි සමඟ එකග වීම හෝ නොවීම මත ඔබ මෙම දේශය තුල දේශ ප්‍රේමියයෙත් ද දේශද්‍රෝහියෙක් ද යන්න වග තීරණය කෙරෙනු ඇත.
“ලොව බලවත්ම අධිරාජ්‍යයය මාගේ රාජ්‍යයයි.
ලොව බලවත්ම අධිරාජ්‍යයයා මාගේ රජානෝය.
එතුමන් ට ඉහලින් කිසිවෙකුත් නැත.
සම තැන් ගත් කිසි කෙනෙකුන් නැත.
අසලකට වත් ලගා විය හැකි කිසිවෙකුත් නැත.
මාගේ භූමිය රුදුරු රකුසන් ගිලගෙන සිටි සමයක් විය. රාජ්‍යයයේ යුධ සේනාවෝ රකුසාට බයෙන් පැන ගියෝය. එසේ වෙත් දී නා නා විද දුෂ්කරතා මධ්‍යයයේ රකුසාට එරෙහිව තනිව සටන් වැද රකුසාගේ හිස කඳින් වෙන් කලේ එතුමායි. රකුසා විසින් බන්ධනයට ලක් කර තම දුෂ්ඨ අමානුෂික ක්‍රියාවන් සිදුකිරීමට යොදා ගත් දේශප්‍රේමීන් එම බන්ධන වලින් මුදා ගෙන නිසි තැන ලබා දුන්නේ එතුමායි. එම අභ්‍යන්තරික දේශ ප්‍රේමීයත්වය දේශද්‍රෝහී පාහරයන්ට මතු නොව දේශප්‍රේමී අපටද හඳුනාගැනීමට අපහසුය. නමදු එතුමන් ගේ අන් සිත් විධාරනය කල හැකි මනැසට මෙම දේශප්‍රේමීයත්වය අල්ප මාත්‍රයයෙන් රැදී ප්‍රාණීන් වුව හඳුනා ගත හැකිය.
එවන් මහා රකුසකුගෙන් මේ භූමිය බේරා ගත් එතුමාට මේ භූමියේ සෑම බිම් අඟලක්ම අයිතිය හිමිය. එහෙයින් එතුමාට එරෙහි වන්නෝ මේ දේශයට ද එරෙහි වන්නෝය. නැතහොත් දේශද්‍රෝහීන් ය. එය එසේ නොවේ යැයි කියන්නේ ද මේ පාහර දේශද්‍රෝහීන් මය.
අද අපේ දේශයේ සකල සියළු ජනතාව ට කන්න අදින්න දෙන්නේ ද, හිසට සෙවනක් ලබා දෙන්නේ ද, මිල මුදල් දෙන්නේ ද මෙතුමායි. එවන් වූ මහා පරිත්‍යාගයන් සිදු කරන එතුමන් ට පින් දෙනු වෙනුවට අද මේ තුඡ්ඡ අධම දේශද්‍රෝහීන් මේ දේශයේ පියාණන්ට එරෙහිව කුමන්ත්‍රණයන් දියත් කරයි.
එතුමන් විසින් අඳුරු මුල්ලක තිබූ ජරාජීරණ ස්ථානයක සිට ලොව අංක එකේ ස්ථානය ට ගෙන ආ අප දේශය ට ඊර්ෂ්‍යාවෙන් එය අගාධයට හෙලීමට දත කන ලොව මහා බලවතුන් යැයි කියාගන්නා පර සුද්දන් ගේ කුමන්ත්‍රණයන් අප දේශය තුල දියත් කිරීමට මේ දේශද්‍රෝහීන් සැදී පැහැදී සිටී. වැඩ වර්ජන, උද්ගෝශන ආදී ලෙසින් කරලියට නැගෙන්නේ මෙකී කුමන්ත්‍රණ වල එක් එක් පියවරයන්ය.
අද නවතම කුමන්ත්‍රණ රැල්ලක් බිහි ව ඇත්තේ නිදහස් අධ්‍යාපනය නම් විශය යටතේ ය. මෙය මෙසේ වන බව නම් අප වැනි දේශප්‍රේමීන් මුල සිටම දිටීය. අප දේශයේ විරුද්ධවාදීන් විසින් වපුරන ලදව අද වන විට මහා පලිබෝධකාරකයක් බවට මෙය වර්ධනය වී ඇත. ඉන් වස විස පොවා වර්ධනය කරන්නේ දේශද්‍රෝහීන් මය. එතුලින් කරලියට පැමිණි ඇදුරන් යයි තමන්වම හඳුන්වාගන්නා පිරිසක් අප රාජෝත්තමයාගෙන් ලැබෙන පින් පඩිය මදි යැයි කියමින් වීදි බැස ඇත. (එහෙත් මේ නිදහස් අධ්‍යාපනය නිර්ථක බව හැඳින එහි නොවැදගත් භාවය ලොවට නොවලහා කියා පාන අල්පයක් වූ දේශප්‍රේමී ශ්‍රේෂ්ඨ බුද්ධිමත් ඇදුරුතුමන් හට අපි හිස නමා ආචාර කරමු.)
දේශප්‍රේමීන්ගේ පිබිදීමක් ඇති මෙසමයෙහි මේ පලිබෝධකාරකයට තව දුරටත් මාගේ දේශයට වින කැටීමට දේශප්‍රේමී අප ඉඩ නොතබමු. අධ්‍යාපනය ලැබිය යුත්තේ ඊට සුදුස්සන් පමණි. ජාත්‍යාලයෙන් ඔද වැඩුනු දේශප්‍රේමී පරම්පරාවන්ට පමණක් මේ අවස්ථාව දිය යුතුය. දේශයේ වාසනාවට බිහිව ඇති මෙවන් දේශප්‍රේමීන් ට දේශය විසින් මහැගි සැප සම්පත් ධන නිධාන නිතැතින් ම හිමි කර දෙයි. අධ්‍යාපනයට ඉහල මිලක් අය කල යුතුය. එතුලින් පින් පඩි ගෙන පින් බත් කන දේශද්‍රෝහී පරම්පරා වල වුන්ට තව දුරටත් අධ්‍යපන වරම් ලැබීම නවතා දැමිය හැකිය. එමෙන්ම අධ්‍යපනය ලැබීමට පරම සුදුස්සන්ට පෙර පින් බලයෙන් දේප්‍රේමී ලයක් ඇතිව ඉපදුනු නිසා ම දේශය විසින් හිමි කර දෙන මහත් වූ ධනස්කන්ධයෙන් කොටසක් වැය කර අධ්‍යාපනය ලැබිය හැකි වනු ඇත.
නිදහස් අධ්‍යාපනයේ මුදුන් මුලටම පොරෝ පහර වදින විට ඉන් පොෂණය වෙමින් සිටියවුන් කඩි ගුලක් මෙන් ඇවිස්සී ඇත. එසේ වන බවද අප දනිමු. මාවත් පුරා වදන් කොල ඇලවෙන්නේද වීදි බැස කෑ කෝ ගසමින් උද්ගෝෂන කරන්නේද තම තිබිරි ගෙයි අවසානයේ ආරම්භය දැක වියරු වැටුනු දේශද්‍රෝහීන් ය. වයසින් බාල වුන් ද මේවා ට එක් වෙති. එහෙත් නයි විශ නයි විශම බව අපි දනිමු. ඇතැමුන් හඩා වැලපෙන්නේ ද, සියදිවි හානි කර ගැනීමේ සන්දර්ශන පවත්වන්නේ ද අප අනුකම්පාව දිනා ගැනීමටය. දැන් භූමිකම්පාවක් බවට පත්ව අප දේශයට වින කටින්නේ අප තුල පෙර වූ අනුකම්පාවමය. අප දැන් රැවටෙන්නේ නැත. ඔවුන් ඔවුන්ට හිමි තැන දැන ගත යුතුය.
රාජෝත්තමයානෙනි, නිදහස් අධ්‍යාපන උවදුරින් අප දේශය මුදවා ගැනීමේ සටනේදී දේශප්‍රේමී අප සැමදා ඔබ සමඟයි,
ආයුබෝවේවා!
“
“ලොව බලවත්ම අධිරාජ්‍යයය මාගේ රාජ්‍යයයි.
ලොව බලවත්ම අධිරාජ්‍යයයා මාගේ රජානෝය.
එතුමන් ට ඉහලින් කිසිවෙකුත් නැත.
සම තැන් ගත් කිසි කෙනෙකුන් නැත.
අසලකට වත් ලගා විය හැකි කිසිවෙකුත් නැත.
මාගේ භූමිය රුදුරු රකුසන් ගිලගෙන සිටි සමයක් විය. රාජ්‍යයයේ යුධ සේනාවෝ රකුසාට බයෙන් පැන ගියෝය. එසේ වෙත් දී නා නා විද දුෂ්කරතා මධ්‍යයයේ රකුසාට එරෙහිව තනිව සටන් වැද රකුසාගේ හිස කඳින් වෙන් කලේ එතුමායි. රකුසා විසින් බන්ධනයට ලක් කර තම දුෂ්ඨ අමානුෂික ක්‍රියාවන් සිදුකිරීමට යොදා ගත් දේශප්‍රේමීන් එම බන්ධන වලින් මුදා ගෙන නිසි තැන ලබා දුන්නේ එතුමායි. එම අභ්‍යන්තරික දේශ ප්‍රේමීයත්වය දේශද්‍රෝහී පාහරයන්ට මතු නොව දේශප්‍රේමී අපටද හඳුනාගැනීමට අපහසුය. නමදු එතුමන් ගේ අන් සිත් විධාරනය කල හැකි මනැසට මෙම දේශප්‍රේමීයත්වය අල්ප මාත්‍රයයෙන් රැදී ප්‍රාණීන් වුව හඳුනා ගත හැකිය.
එවන් මහා රකුසකුගෙන් මේ භූමිය බේරා ගත් එතුමාට මේ භූමියේ සෑම බිම් අඟලක්ම අයිතිය හිමිය. එහෙයින් එතුමාට එරෙහි වන්නෝ මේ දේශයට ද එරෙහි වන්නෝය. නැතහොත් දේශද්‍රෝහීන් ය. එය එසේ නොවේ යැයි කියන්නේ ද මේ පාහර දේශද්‍රෝහීන් මය.
අද අපේ දේශයේ සකල සියළු ජනතාව ට කන්න අදින්න දෙන්නේ ද, හිසට සෙවනක් ලබා දෙන්නේ ද, මිල මුදල් දෙන්නේ ද මෙතුමායි. එවන් වූ මහා පරිත්‍යාගයන් සිදු කරන එතුමන් ට පින් දෙනු වෙනුවට අද මේ තුඡ්ඡ අධම දේශද්‍රෝහීන් මේ දේශයේ පියාණන්ට එරෙහිව කුමන්ත්‍රණයන් දියත් කරයි.
එතුමන් විසින් අඳුරු මුල්ලක තිබූ ජරාජීරණ ස්ථානයක සිට ලොව අංක එකේ ස්ථානය ට ගෙන ආ අප දේශය ට ඊර්ෂ්‍යාවෙන් එය අගාධයට හෙලීමට දත කන ලොව මහා බලවතුන් යැයි කියාගන්නා පර සුද්දන් ගේ කුමන්ත්‍රණයන් අප දේශය තුල දියත් කිරීමට මේ දේශද්‍රෝහීන් සැදී පැහැදී සිටී. වැඩ වර්ජන, උද්ගෝශන ආදී ලෙසින් කරලියට නැගෙන්නේ මෙකී කුමන්ත්‍රණ වල එක් එක් පියවරයන්ය.
අද නවතම කුමන්ත්‍රණ රැල්ලක් බිහි ව ඇත්තේ නිදහස් අධ්‍යාපනය නම් විශය යටතේ ය. මෙය මෙසේ වන බව නම් අප වැනි දේශප්‍රේමීන් මුල සිටම දිටීය. අප දේශයේ විරුද්ධවාදීන් විසින් වපුරන ලදව අද වන විට මහා පලිබෝධකාරකයක් බවට මෙය වර්ධනය වී ඇත. ඉන් වස විස පොවා වර්ධනය කරන්නේ දේශද්‍රෝහීන් මය. එතුලින් කරලියට පැමිණි ඇදුරන් යයි තමන්වම හඳුන්වාගන්නා පිරිසක් අප රාජෝත්තමයාගෙන් ලැබෙන පින් පඩිය මදි යැයි කියමින් වීදි බැස ඇත. (එහෙත් මේ නිදහස් අධ්‍යාපනය නිර්ථක බව හැඳින එහි නොවැදගත් භාවය ලොවට නොවලහා කියා පාන අල්පයක් වූ දේශප්‍රේමී ශ්‍රේෂ්ඨ බුද්ධිමත් ඇදුරුතුමන් හට අපි හිස නමා ආචාර කරමු.)
දේශප්‍රේමීන්ගේ පිබිදීමක් ඇති මෙසමයෙහි මේ පලිබෝධකාරකයට තව දුරටත් මාගේ දේශයට වින කැටීමට දේශප්‍රේමී අප ඉඩ නොතබමු. අධ්‍යාපනය ලැබිය යුත්තේ ඊට සුදුස්සන් පමණි. ජාත්‍යාලයෙන් ඔද වැඩුනු දේශප්‍රේමී පරම්පරාවන්ට පමණක් මේ අවස්ථාව දිය යුතුය. දේශයේ වාසනාවට බිහිව ඇති මෙවන් දේශප්‍රේමීන් ට දේශය විසින් මහැගි සැප සම්පත් ධන නිධාන නිතැතින් ම හිමි කර දෙයි. අධ්‍යාපනයට ඉහල මිලක් අය කල යුතුය. එතුලින් පින් පඩි ගෙන පින් බත් කන දේශද්‍රෝහී පරම්පරා වල වුන්ට තව දුරටත් අධ්‍යපන වරම් ලැබීම නවතා දැමිය හැකිය. එමෙන්ම අධ්‍යපනය ලැබීමට පරම සුදුස්සන්ට පෙර පින් බලයෙන් දේප්‍රේමී ලයක් ඇතිව ඉපදුනු නිසා ම දේශය විසින් හිමි කර දෙන මහත් වූ ධනස්කන්ධයෙන් කොටසක් වැය කර අධ්‍යාපනය ලැබිය හැකි වනු ඇත.
නිදහස් අධ්‍යාපනයේ මුදුන් මුලටම පොරෝ පහර වදින විට ඉන් පොෂණය වෙමින් සිටියවුන් කඩි ගුලක් මෙන් ඇවිස්සී ඇත. එසේ වන බවද අප දනිමු. මාවත් පුරා වදන් කොල ඇලවෙන්නේද වීදි බැස කෑ කෝ ගසමින් උද්ගෝෂන කරන්නේද තම තිබිරි ගෙයි අවසානයේ ආරම්භය දැක වියරු වැටුනු දේශද්‍රෝහීන් ය. වයසින් බාල වුන් ද මේවා ට එක් වෙති. එහෙත් නයි විශ නයි විශම බව අපි දනිමු. ඇතැමුන් හඩා වැලපෙන්නේ ද, සියදිවි හානි කර ගැනීමේ සන්දර්ශන පවත්වන්නේ ද අප අනුකම්පාව දිනා ගැනීමටය. දැන් භූමිකම්පාවක් බවට පත්ව අප දේශයට වින කටින්නේ අප තුල පෙර වූ අනුකම්පාවමය. අප දැන් රැවටෙන්නේ නැත. ඔවුන් ඔවුන්ට හිමි තැන දැන ගත යුතුය.
රාජෝත්තමයානෙනි, නිදහස් අධ්‍යාපන උවදුරින් අප දේශය මුදවා ගැනීමේ සටනේදී දේශප්‍රේමී අප සැමදා ඔබ සමඟයි,
ආයුබෝවේවා!
“
වෙනද වගේම
වෙනද වගේම බසයට නැග ගත්තෙ ගෙදර යන්න. හැම දෙයක්ම වෙනද වගේමයි. බස් එකේ පිටිපස්සෙම තියෙන දිග සීට් එකේ මැදින් වාඩිවුනා. හිටගෙන කවුරුවත් හිටියෙ නැති වුනත් සීට් ඔක්කොම වගේ පිරිලයි තිබුනෙ. දවල් දොලහට විතර වෙච්ච නිසා තිබුනු රස්නෙත් එක්ක නිදි මත ගතියෙන් තමයි හිටියෙ. බස් එකේ ඉදපු ගොඩක් කට්ටිය සීට් එකට හරි ජනේලෙට හරි ඔලුව හේත්තු කරන් නිදාගෙනයි හිටියෙ. බස් එක ටික දුරක් යද්දි මමත් නිදි. මගින් මගට කලබලෙන් ඇහැරිලා බලනව බහින තැන පහු වෙලාද කියල.
ඔහොම එක පාරක් ඇහැරෙද්දි පිරිසිදු කමීසෙකුයි කලිසමකුයි ඇදගත්තු අවුරුදු විසි පහක තිහක වගේ තරුණයෙක් බස් එකේ ඉස්සරහට වෙන්න සීට් එකකට හේත්තු වෙලා පිටිපස්ස බලාගෙන හිටගෙන ඉන්නව. කලින් බස් එකේ මහ හයියෙන් දාලා තිබ්බ සින්දුත් නැවතිලා. අර තරුණයගෙ අතේ පොත් මිටියකුයි, තව බීම බට වගේ හැබැයි ඊට වඩා මහත බට ටිකකුයි තිබුන.
“සියළු දෙනාටම ආයුබෝවන්!“ තරුණයා පටන් ගත්ත.
“මං ගාව තියෙන මේ පොතේ නම පෞරාණික වෙද වට්ටෝරු. මේකෙ තියෙනව අපේ ගෙවතු වලින් ම හොයාගන්න පුලුවන් ගස් වැල් ජාති පාව්ච්චි කරල තුවාල සනීප කරන්න , ලෙඩ සුව කරගන්න පුලුවන් බෙහෙත් වට්ටෝරු සීයක්. හන්දි රුදාවට , දිය වැඩියාවට, ඉරුවාරදයට බෙහෙත් මේ පොතේ තියෙනව. හදිසියෙ තුවාලයක් උනාම ඉස්පිරිතාලෙ හරි ඩිස්පෙන්සරියකට ගෙනියනකක් ඉන් නැතුව ලග තියෙන ගහ කොල වලින් බෙහෙතක් කර ගන්නෙ කොහොමද කියල මේ පොතේ තියෙනව. ............ “
ඔය විදියට තරුණයා තම වෙළද භාණ්ඩය හදුන්වල දෙන්න ගත්ත. මෙකත් ඉතින් බස් වල නිතරම දකින්න තියෙන දෙයක්. බස් වලට නැගල වෙළදාම් කරන එක තහනම් කියල සමහර රියදුරු මහත්වරු කොන්දොස්තර මහත්වරු මේ අයව බස් වලට නග්ගගන්නෙ නෑ. මේ බස් එකේ ඒ මහත්වරු එහෙම නැතිව ඇති. කොහොම වුනත් මෙකත් වෙනද වගේම සිද්දවෙන හුරුපුරුදු දෙයක්.
තරුණයා තමන්ගෙ අතේ තියෙන පොත ගැන විස්තර කියන අතරවාරයෙ ඊලගට එන නැවතුමේ බහින්න ඉන්න අය ඉස්සරහ දොර ගාවට යන්න නැගිට්ට. ඒ අයට යන්න මේ තරුණය ඉඩක් දෙනව පෙනුනෙ නෑ. ඔහුගේ ඇගේ වැදීගෙන තෙරපිලා තමයි මේ අයට යන්න වුනේ. තමන්ගෙ බඩු මලුත් උස්සගෙන අමාරුවෙන් ඉස්සරහට යද්දි ඒකටවත් ඉඩක් නොදෙන මේ වෙළෙන්ද ගැන තරහක් ඇති වුනු බව ඒ අයගෙ මූණු වල පෙනුන. මටත් ඒ වෙලාවෙ ඇති වුනේ නොරුස්සන ගතියක්. තරුණය බස් එකේ ඉදිරිය දිහාවට මූණ හරවල සමාවෙන්න කියල කියනවත් මට යාන්තමින් ඇහුන.
කොහොම හරි පොතේ මිල රුපියල් පනහක් කියල, ඔහුගෙ බිරිදයි දරුවනුයි ජීවත් කරවන්නෙ මේ පොත් විකුණල ලැබෙන ආදායමෙන් බවත් කියල අන්තිමේදි තරුණය මේ පොත් ටික විකුණන්න ගත්ත. පොත වටින බව හිතපු හින්ද හරි තරුණයට හයියක් වෙන්න හිතල හරි පොතේ මිල ගෙවන්න පුලුවන් කම තිබුනු කීප දෙනෙක් පොත් මිලදී ගන්න ඉදිරි පත් වුනා. මං ගාවත් රුපියල් පනහක් තිබුන. බෙහෙත් වට්ටෝරු ගැන තියෙන ඒ පොත ගන්න පුංචි උවමනාවකුත් තිබුනත් බස් වලට නැගල වෙලදාම් කරන බොරුකාරයන් ගැන කතා මතක් වුනු හින්දත් ඒ රුපියල් පනහෙන් බස් එකෙන් බැහැල කඩචෝරු මොනාහරි කන්න පුලුවන් කියල හිතිච්ච හින්දත් මම කරබාගත්ත.
මං ගාවම හිටපු කෙනත් ඒ තරුණයගෙන් පොතක් ගත්ත. තරුණයට මුදල් දුන්නම ඔහු ආයෙම ඇහුව “කීයද මහත්තය දුන්නෙ?“.
“ සීයක් දුන්නෙ“.
“ආ, පොඩ්ඩක් ඉන්න මහත්තය“ කියල තරුණය වම් කලිසම් සාක්කුවට අත දාලා පනහෙ කොලයක් අරන් ආයෙම දුන්න. “බොහොම ස්තූතියි මහත්තය“
මෙච්චර හොදට ඇදල හිටියත් අකුරු වත් කියවගන්න බැරි මනුස්සයෙක් කියල මට හිතුනෙ. ඒ අතරෙදි බස් එක නැවතුමක නවත්තන්න වේගෙ අඩු කරා. කොන්දොස්තර මහත්තය ඇවිත් පිටිපස්සෙ දොර ගාව හිටගෙන ඉදපු අර තරුණයට කීවා “මෙතනින් බැහැගන්න“.
බස් එක නැවැත්තුවම තරුණයා දොරෙන් පහලට බැස්ස.
අපි ඒ දිහා බලන් ඉන්න බව දැක්ක කොන්දොස්තර මහත්තය අපේ දිහාවට හැරුන.
“ඔය මම දන්න කෙනෙක්. ඉපදුනු දා ඉදන් ඔහොමලු.
රත්මලානෙ ගිහින් අමාරුවෙන් ඉගෙනගෙන උසස් පෙලත් කරල.
ඒත් රස්සාවක් හම්බුවෙලා නෑ.
කරන්න දෙයක් නැතිකමට මේක කරනව.“
බස් රථය හෙමින් ඉදිරියට යන්න ගත්ත. පිටිපස්ස හැරිල නැවතුම දිහා බැලුනෙ ඉබේටම වගේ.
නැවතුමේ අයිනක හිටපු තරුණයා අතේ ගුලි කරන් හිටපු බට ටික දිග ඇරල සුදු සැරයටියක් හදාගත්ත.
මට මගේ කමීස සාක්කුවෙ තිබුනු රුපියල් පනහ දිහා බැලුන.
෴෴෴
බස් එක නැවැත්තුවම තරුණයා දොරෙන් පහලට බැස්ස.
අපි ඒ දිහා බලන් ඉන්න බව දැක්ක කොන්දොස්තර මහත්තය අපේ දිහාවට හැරුන.
“ඔය මම දන්න කෙනෙක්. ඉපදුනු දා ඉදන් ඔහොමලු.
රත්මලානෙ ගිහින් අමාරුවෙන් ඉගෙනගෙන උසස් පෙලත් කරල.
ඒත් රස්සාවක් හම්බුවෙලා නෑ.
කරන්න දෙයක් නැතිකමට මේක කරනව.“
බස් රථය හෙමින් ඉදිරියට යන්න ගත්ත. පිටිපස්ස හැරිල නැවතුම දිහා බැලුනෙ ඉබේටම වගේ.
නැවතුමේ අයිනක හිටපු තරුණයා අතේ ගුලි කරන් හිටපු බට ටික දිග ඇරල සුදු සැරයටියක් හදාගත්ත.
මට මගේ කමීස සාක්කුවෙ තිබුනු රුපියල් පනහ දිහා බැලුන.
෴෴෴
රන් මුදුවක්...
දිගම දිග ආදර කතාවක අන්තිමට ආදරවන්තයගෙන් වෙන් වෙලා ආදරවන්තියට වෙනත් කෙනෙකු ගෙ අත ගන්න වුනොත්?
එහෙම වෙන්න හේතුව, මේ ආදරය ගැන නොදැනුවත්ව හරි එහෙමත් නැත්නම් ඒ ආදරය ගැන දැනගෙන ඒක බිඳදාන්න හිතල හරි ඒ ආදරවන්තියගෙ ගෙදරින් වෙනත් විවාහ යෝජනාවක් අරගෙන ආපු එක නම්. ඒ විතරක් නෙමෙයි මේ ආදරවන්තියගෙ කැමැත්තක් නැතිවම මේ විවාහය තීන්දු කරල විවාහය සිදු කරපු හින්ද නම්...?
මේ අසීමාන්තික ආදර කතාවෙ පෙම්වතුන්ට අකුල් හෙලපු සාහසික දුර්ජනයින්ගෙ ලැයිස්තුවක් හදන්න ඔයාට කීවොත් කාවද ඒකේ උඩටම දාන්නෙ? පෙම්වතියගෙ දෙමාපියන්, නෑදැයන්, සමහර විට පෙම්වතාගෙ දෙමාපියන් නෑදෑයන් වුනත් සම්බන්ධ වෙලා තියෙන්න ඉඩ තියෙනව නේද, තවත් හිතනව නම් මේ ආදර සම්බන්ධය ගැන ගෙදරට ගතු කියපු ලිඳ ලඟ සංගමේ මැගි අක්කල, සොපි නංගිලවත් දාන්න ඕන නේ. ආ.. ඇයි එතකොට මේ ආදරවන්තියව ආදරවන්තයගෙන් වෙන් කරල තමන් ලඟ තියාගන්න හදන තරුණයා.
ඒත්....
විවාහයට කලින් ඔහු ඒ ගැන දැනන් හිටියෙ නැත්නම්,
යොජනාවෙන් විවාහ කර ගත් යුවතියට එක සිතින්ම ආදරය කරන්න ඔහු බලාපොරොත්තු වුනානම්,
ඒ යුවතියගෙ ආදරය වෙනතකට යොමුවෙලා තියෙන බව දැනෙන්නට ගත්තත්
ඔහුගේ බලාපොරොත්තුව අංශු මාත්‍රයකින් වත් අඩු නොවෙනවා නම්,
ඒක සැබෑ ආදර කතාවක පටන් ගැන්ම වෙන්න බැරිද..?
රන් මුදුවක් පැලඳූ පමණින් ආදරයක් හිමිවේදෝ
රන් තැල්ලක් බැන්දූ විලසින් ජීවිතයක් හැඩවේදෝ
මුතු කඳුලක් සැඟවූ තරමින් ආදරයක් ලියවේදෝ
දෙගුරුන් සනහා අප බැඳුනත් ඔබගේ හදවත සැනසේදෝ ..//
මා ලඟට වෙලා ඔබ රැඳුනත් ඔබෙ හිත කොහේදෝ ඉගිලේ
ඔබෙ හිත රවටා ඔබ සිටියත් පෙර සෙනෙහස සිහි ගැනුනේ
දුක දැනෙනු නමුදු ප්‍රිය ලඳුනේ
මේ දිවියේ ඉරණම ඔබගේ
උරුම වූ ලෙසට අප බැඳුනත් මා පිය සෙනෙහස මැද්දේ
අහිතක් කිසි නොසිතන අයුරින් මගෙ පෙම ඔබ වෙත බැඳුනේ
නෙතු කඳුලු පිසින්නට ඔබගේ
දිවිය පුරා මා ඉන්නේ
රන් මුදුවක් පැලඳූ පමණින්...
ප්‍රින්ස් උදය ප්‍රියන්ත ගායනා කරන මේ ගීතය ලියුවෙ කවුද කියල නම් මම දන්නෙ නෑ. හැබැයි මේක අමුතුම ලස්සනක් තියෙන ඇත්තම ඇත්ත ආදරයක් ගැන නේද කියලයි මට හිතුනෙ.
නුඹට පෙම් කල පෙම්වතාගෙන් තිළිණ ලද නුඹෙ පුතුට මං
සුළු පියා නොව පියා වෙන්නම් එපා කඳුලැලි ඔය තරම්
මඟුල් පෙරහැර ගියත් ආපසු කලත් අවමන් නෑසියන්
කිළුට පල නෑ සෙනෙහෙ ඇත්නම් නුඹ අගෙයි මට නම්...
නුඹට පෙම් කල පෙම්වතාගෙන් ...
නුවන් දොරඟුලු ඇරන් මා ලඟ හෙටත් අද මෙන් ආදරෙන්
හිඳිනු මැන මා පුතුගෙ කිරටත් මව නුඹයි පින්වත්
නුඹට පෙම් කල පෙම්වතාගෙන් ...
ඇත්තටම මේ වගේ හිත් තියෙන මිනිස්සු කොච්චර නම් සුන්දරද?
හති වැටුනු වෙලාවක
 |
| පින්තූරය www.favim.com වෙතිනි. |
සිතන්නට සිතුනු විට ජීවිතයෙ අරුණ ගැන
අනන්තයෙ ඉම සොයා දුවන මඟ නැවතුමක
කිනිත්තක අග පිපුනු මල් කැකුලු හිනා වෙල
මට කීව,
කටු පඳුරු සිප ගන්න හෙට මලක් පිබිදේවි
ඒ මල පිපුනු පසු එහි සුවඳ මදි වේවි
තවත් මල් සොය සොයා නොනැවතී ඔබ යාවි
ජීවිතය විඳගන්න වෙලාවක් නැති වේවි
ඒ මල නොවේ ජීවිතයෙ ඔබ සොයන මීවිතය
ඒ සතුට ඒ සුවය ඔබ ලඟය සැම විටම
හඟින්නට හැකි නම්
කටු පදුරෙ මුදු සුවය
සිබින්නට හැකි නම් මල් සේම
ආදරය පිරි හදින්
මිහිරි වෙයි සැම දෙයම මිහිතලය තුරුලෙ වන
ජීවිතය සිත්තමකි ආදරෙන් පැහැ ගැනෙන
කාල තරණය ගැන මට හිතෙන හැටි
ඡායාරූපය www.universalfunding.com වෙතිනි.
මේ කාලය හරහා ගමන් කරන එක ගැන මගේ ඇච්චං ගොං මොලේට හිතිච්ච දෙයක්. මේක තනිකරම අමූලික බොරුවක් වෙන්න හොඳටෝම ඉඩ තියෙනව හොදේ. මේක සීරියස් කියවන්න හිතනවනම් අනේ කියවන්න එපා. (එහෙම කියවන්න ඕනෙනම් මේක බලනවයැ. සීරියස් වෙනතක් බලනවනේ, නැද්ද..)
මිනිස්සු කාලය හරහා ගමන් කරනවා මම හැමදාම වගේ දකිනව. සමහරු අකුණු පාරක් වගේ එකකට පැනල අතීතෙට යනවා. තව සමහරු කරත්තෙක නැගල අනාගතේට යනව. තවත් අය අතේ තියෙන ඔරලෝසුව කරකවල කාලය හරහා ගමන් කරනව. හරියට මිනිස්සු බස් එකේ නැගල නුවර යනව වගේ. මං දැක්ක කිව්වෙ ඉතිං ෆිල්ම් වල.
දැන් ඔන්න තියරි පාර්ට් එක. මට හිතෙනව කාලය කියන්නෙ හතර වෙනි මානය කියල කියන නිසා ඒකත් දිග , පළල, උස වගේ දෙයක් කියල. මට මතක හැටියට ආතර් සී. ක්ලාක් මහත්තයා මේ මාන ගැන කියල තියෙනව මෙහෙම දෙයක්. පලවෙනි මාන තුන ගැන දැනීමක් ඇති අපි ඊලඟ මානය ගැන හිතද්දි අපි පියවරක් පස්සට ගහින් බලමු. ඒ කියන්නෙ දෙවෙනි මානයට යමු. දැන් අපි හැදිල තියෙන්නෙ දිගෙනුයි, පළලෙනුයි. හරියට කඩදාසියක් උඩ තියපු අඩි කෝදුවක් වගේ. ඒකට කැරකෙන්න විතරක් නෙමෙයි ඇකිලෙන්න දිගඇරෙන්න පුලුවන් වුනත් උඩ පැනල කැරකිලා අනිත්පැත්ත ගැහෙන්න නම් විදියක් නෑ. එහෙම දෙයක් කරන්න තියා හිතාගන්න වත් බෑ. (එහෙම දේවල් ගැන කියවන කට්ටිය එහේ තියෙන ද්විමානයේ පීස්සං කොටුවට දානවලු :-D)මොකද එහේදි අපි දන්නෙ දිග පළල ගැන විතරයි. උස පැත්තක් ගැන හිතාගන්නවත් බෑ එහෙම දෙයක් නොදැනෙනකොට. ඉතිං අපි ආයෙම එහෙදි හිතාගන්නවත් බැරුව තිබිච්ච ත්‍රිමාණයට ඇවිල්ල බලමු. දැං හතර වෙනි මානය ගැන අදහසක් ගැන හිතන විදිය ගැනවත් අදහසක් ලැබෙයි. ඕක මං ලීවට වැඩිය ගොඩක් ලස්සනට ආතර් සී. ක්ලාක් මහත්තයා කියල තියෙනව හොදේ. හැබැයි ඉතිං ඒ හතරවෙනි මානය කාලය කියල නම් එතුමා කියල නෑ මයි හිතේ.
මම නිකමට වගේ හිතනව කාලය කියන්නෙ හතරවෙනි මානය කියල. මම තව හිතනව කාලය කියන්නෙත් දිග, පළල, උස වගේ අවකාශයක් නිර්මාණය කරන රාශියක් කියල. ඒ කියන්නෙ මොකක් හරි දෙයක් තියෙන තැන ද්විමානයේදී දිග, පළල කියන අක්ෂ දෙකක් තියෙන සටහනක ලකුණු කරන්න පුලුවන් වගේ, ත්‍රිමාණයේ දී දිග, පළල, උස කියන අක්ෂ තුනක් තියෙන සටහනක ලකුණු කරන්න පුලුවන් වගේ, මම හතරවෙනි මානය කියල හිතන කාලයත් අරගෙන දිග, පළල, උස සහ කාලය කියන අක්ෂ හතරක් තියෙන සටහනක ලකුණු කරන්න පුලුවන්ය කියල මම හිතනව. (අක්ෂ 4ක් තියෙන සටහනක් මොන වගේද කියල මම දන්නෑ ඉතිං. ඔන්න ඔහේ හිතුවා)
දැං හිතන්න ඔයා හිටං ඉන්න තැන දිග, පළල, උස අක්ෂ තුන තියෙන සටහනක රතු පාට තිතකින් ලකුණු කරනව.(නැත්තං කැමති වෙන ඕන පාටකින් තිත තියාගන්න.) ඔන්න ඔයාට එකපාරට උඩ පනින්න හිතිල ඔයා උඩ පනිනව. මේක බලං හිටිය එකෙක්ට හිතෙනව ඔයා උඩ ඉඳිද්දි හිටපු තැන අර සටහනේම ලකුණු කරන්න. එයා ඒක නිල් පාටිං තිතක් තියල ලකුණු කරනව.(ඒක ඒ බලං හිටපු හාදය කැමති පාට) දැං ඔයා මේ සටහන ඇරගෙන බලද්දි පේනවා ඔයා උඩ ඉදිද්දි හිටපු තැන පෙන්නන නිල් පාට තිත උස පැත්තට තියෙන අක්ෂය දිගේ අනික් තිතට උඩින් තියෙනව. හැබැයි දිග, පළල කියන අක්ෂ දිහාවෙන් බැලුවහම තිත් දෙක එක උඩ තියෙන්නෙ. මොකද ඔයා එකතැන උඩ පනිද්දි උඩ පැත්තට දුරක් ගියාට අනික් පැති වලට හෙල්ලෙන්නෙ වත් නෑ නෙ.
ඔන්න ඊලඟ පියවර. දැන් ඔන්න තව හාදයෙක් අරං එනව අක්ෂ 4ක් තියෙන සටහනක් ,ඒ කියන්නෙ දිග, පළල, උස සහ කාලය කියන පැති වලට අක්ෂ තියෙන සටහනක්. මොකටද, ඔයාගෙ පිහිටීම ලකුණු කරගන්න. එයා ඔරලෝසුව බලනව. වෙලාව රෑ 12.00යි. (ආ.. ඒ වෙලාවට කවුරුවත් ඔයා ලඟට එන් නැද්ද? ඔයා ගස් නඟින වෙලාවනෙ නේ!) එහෙනං ආයෙම පොඩ්ඩක් පස්සට යං. යාළුව සටහන අරන් ඇවිල්ල ඔන්න ඔරලෝසුව බලනව. වෙලාව හවස 5.00යි. එයා ටක් ගාලා ඔයා ඉන්න තැන සටහනේ තිතකින් ලකුණු කර ගන්නව. ඔයා ‘මේකාට එක එක ඒවයි ලකුණු කරගන්න ඔනැයි කියල මං මක්කටෙයි හෙලවෙන්නෙ‘ කියල හිතල හෙල්ලෙන් නැතුව ඉන්නව. ආයෙ ගල් පිළිමයක් හෙල වුනත් ඔයා නෙමේ හෙලවෙන්නෙ. ඔන්න විනාඩි 5ක් විතර ඔහොම්මම හිටියා කියමුකෝ. යන්තං යාළුව ඔයා ඉන්න තැන ලකුණු කරනව දැක්ක. ඔන්න ඉතින් ආයෙ බලන්න දෙයක් තියේයැ. හෙලවුන් නෑ නේ.ඔයා ඉතින් කට කොනකින් හිනාවක් දාගෙන මූණත් ඇද කරගෙන ඇවිල්ල “කෝ, මං හෙලවිච්චි හැටි ලකුණු කොර ගත්තද“ කියල අහනගගමන් යාළුවගේ සටහනට එබුන.
අපොයි, මෙච්චර මහා මේඝ පර්වතේ වගේ නොසෙල්වි ඉඳලත් මෙන්න මේකෙ තිත් දෙක තැන් දෙකක. ආයෙ තිත් දෙක දිහා හොඳට බලන්න. දිග පැත්ත ගත්තහම තිත් දෙක එක උඩ, පළල පැත්තයි, උස පැත්තයි ගත්තහමයිත් එහෙමයි. ඒ කියන්නෙ ඇත්තටම ඔයා හෙලවිලා නෑ. හැබැයි කාල අක්ෂයෙ තැන් දෙකක තමයි තිත් දෙක තියෙන්නෙ. හරිනේ, පළවෙනි තිත ලකුණු කරල විනාඩි 5කට පස්සෙනේ දෙවෙනි තිත ලකුණු කලේ. ඒ වෙනස තමයි තිත් දෙකෙන් පේන්නේ.
දිග, පළල, උස කියන මාන වලින් හැඳුනු අවකාශයේ ඔයා පොඩ්ඩක් වත් හෙලවිලා නෑ කියන එක ස්ථිරයි. හැබැයි මගේ මනෝ විකාරෙ හැටියට කාලය කියන්නෙත් දිග, පළල විදියෙම මානයක්. ඒකෙ හැටියට නම් ඔයා අර හෙලවෙන් නැතුව හිටපු වෙලාවෙ ඉඳල තියෙන්නෙ දිග, පළල, උස සහ කාලය කියන මාන වලින් හැදිච්ච සිව් මාන ලෝකෙක. ඒකෙදි ඔයා කාලය කියන පැත්තට හෙලවිලා තියෙන බව තමයි අර යාළුවගෙ සටහනෙන් පෙනුනෙ. ඔයා උවමනාවෙන් කරපු දෙයක් නෙවෙයි නේ. හරියට අපි නොදැනුවත්වම හුස්ම ගන්නව වගේ නිකම්ම සිද්ද වෙලා. ඔයා විතරක් නෙමෙයි ඒ විනාඩි පහ ඇතුලෙදි ඔයා වාඩිවෙලා හිටපු පුටුව, ලඟ තිබ්බ මේසෙ, ඔයා දිහා බලන් හිටපු යාළුව, ඒ යාළුවගෙ යාළුවො, ලෝකෙම ඉන්න මිනිස්සු, සත්තු, දේවල්, ඉර, හඳ කොටින්ම අපේ ත්‍රිමාණ ලෝකෙ තියෙන හැම දෙයක්ම ඔයත් එක්කම ගමන් කරල තියෙනව නේද? එහෙම නොවුන නම් ඒ දෙවල් තව දුරටත් ඔයා ගාව තියෙන්න විදියක් නෑනෙ. (අහල ඇතිනේ ඉක්කයි මමයි ගාලු ගියා, ඉක්කා දාලා මං ආවා. ගාලු යන ගමන් ඉක්ක මාත් එක්කම ගියපු හින්ද මට ඉක්කාව තිබ්බ. එන ගමනෙදි ඉක්ක නැවතිල ඉඳිද්දි මම විතරක් ආපු හින්ද මට ඉක්කාව නෑ. ඉක්කා ගාල්ලෙ! හරිනේ.)
දැන් මම කියනව අපි නොදැනුවත්වම, අපිට පේන මේ මුළු ලෝකෙත් එක්කම කාලය කියන මානය ඇතුලෙ ඒකාකාර ශීඝ්‍රතාවයකින් ගමන් කරනව කියල. හරියට ඔයා ඔයාගෙ ටෙඩි බෙයාර් (වලස් විශේෂයකි!) එක්ක කාර් එකේ යනව වගේ. දෙන්නම දන්නෑ යනව කියල. හැබැයි දෙන්නම යනව එකම වේගෙන්. ඒ හින්දා දෙන්නා එක ලඟ.
දැන් මාතෘකාව! කාලය තරණය කරන එක. ඒ කියන්නෙ වෙන කාලෙකට යන එක. මගේ මනෝ රාමුවෙ හැටියට නම් කාලය කියන මානය ඇතුලෙ ගමන් කරන එක. ඔන්න හිතන්න ඔයාගෙ ටෙඩියට කාල තරණය කරන්න ඕන වුනාය කියල. ඔයා සෑහෙන මහන්සි වෙලා හඳනව නියම ගැජමැටික් එකක්. ඔයා හඳනව හයිබ්‍රිඩ් කාර් එකක්. ඒකට දිග පළල පැති වලට විතරක් නෙමේ කාලය කියන මානය පැත්තටත් ගමන් කරන්න පුළුවන්. ඔයා ටෙඩියව ඒකෙ නග්ගලා යවනව අවුරුදු 25ක් ඉස්සරහට. ගිහිල්ල පොඩ්ඩක් වටපිට බලලා එන්න කියල. ඉතිං ටෙඩියත් යනව.
මම කියන්නෙ මේ ටෙඩි බෙයාර් අවුරුදු විසි පහක් ඉස්සරහට ගිහිල්ල බලනකොට අපි ඉන්න ලෝකෙට, අපිට අවුරුදු විසි පහකට පස්සෙ වෙලා තියෙන දේවල් නෙමෙයි දකින්නෙ. එයාට බලන්න අපි වත් අපේ ලෝකෙ වත් එතන නෑ. සමහර විට එයාට බලන්න කිසිම දෙයක් එතන නැති වෙන්න පුළුවන්. නැත්තං සමහරවට තවත් විදියක අපූර්ව ලෝකයක් බලාගන්න එයාට පුළුවන් වෙයි. ඒ කියන්නෙ සමාන්තර විශ්වයක් වගේ දෙයක්. මම මෙහෙම කියන්නෙ මට හිතිච්ච විදියට මේ සිද්දවෙන්නේ මේ විදියට හින්දයි. අපියි, අපේ ටෙඩියයි කියන දෙන්නම හිටියෙ කාල මානය ඇතුලෙ එකම තැනක ඒකාකාර ශීඝ්‍රතාවයකින් යන ගමන්. පස්සෙ එයාව කාල මානයෙ ඉස්සරහට විසි කරපු එකයි අපි කරේ. දැන් අපිට අවුරුදු 25ක් ඉස්සරහින් තමයි මේ ටෙඩියා ඉන්නේ. අපි ඉන්නෙ වෙන තැනක. ටෙඩිය එතනම නැවතිලා හිටියොත් අපිට එයාව හමුවෙනවා තවත් අවුරුදු 25කින්.
ඉතින් මේ ටෙඩියා ඉන්නෙ තනියම කියන එක හරිනේ. ඇත්තටම ටෙඩී තනි වෙලාද? අපි එයා ලඟ නැති බව ඇත්ත. හැබැයි වෙන කෙනෙක් එයා ලඟ ඉන්න පුළුවන් නේද. මම මේ කියන්නෙ අපිට සමාන්තරව කාල අක්ෂයෙ ගමන් කරන්න ඉඩ තියෙන තවත් විශ්වයක් ගැන. ඒ විශ්වයත් අපි වගේම කාල අක්ශය දිගේ ගමන් කරනව වෙන්න පුළුවන්. අපි ටෙඩීව කාලයෙන් ඉස්සරහට යවන කොට හරියටම ඒ විශ්වයත් ටෙඩියා කාල අක්ෂයෙ ටෙඩියා ගියපු තැන පහුකරනව වෙන්න පුළුවන්.එතකොට ටෙඩියා ගිහින් වැටිල තියෙන්නෙ තවත් විශ්වයකට. මං මේ අමාරුවෙන් කියන්න හදන්නෙ අපි සහ අපේ ලෝකය කාලය කියන මානයෙ ඉස්සරහට යන වාහනයක් වගේ. අපි යන කාල මාවතේ අපිට ඉස්සරහින්, පස්සෙන් තවත් වාහන ගොඩක් තියෙන්න පුළුවන්. අපේ වාහනේ ඉඳන් ටෙඩියව විසි කලාම සමහරවිට එයා තවත් වාහනයක් ඇතුලට වැටෙන්නත් පුළුවන් නැත්තම් එයා පාරට වැටෙන්නත් පුළුවන්. පාරට වැටුනොත් එතන වෙන කවුරුවත්ම නැති හින්ද එයා තනි වෙනව. වාහනේකට වැටුනොත් එයාට අපි වගේ හරි අපිට සහමුලින්ම වෙනස් හරි අළුත්ම යාළුවො ටිකක් හමුවෙන්න පුළුවන්. ඒක තවත් ලෝකයක්!
කාලය කියන්නෙ මං හිතන විදියෙ විකාරයක් නම් කාලය තරණය කරලා අපිට අපේ අනාගතේ මොකද වෙන්නෙ කියල බලන්න වත් අතීතයට ගිහින් අපෙන් වෙච්ච වැරදි හදාගන්න වත් බෑ. ඒ කියන්නෙ අපේ ජීවිත මෙනූ එකේ රී ඉස්ටාර්ට් කියල බොත්තමක් නෑ. F3 ඔබල පෙරලිච්ච වාහනේ ආයෙම පාරට ගන්න බෑ. හැබැයි බොත්තමක් ඔබන එක වෙනුවට වැරදි තුලින් ඉගෙනගෙන දැන් ඉන්න තැනම ඉඳන් වඩාත් හොඳ ලෝකයක් ගොඩනගන්න උත්සහකරන්න, ඒක සාර්ථක කරගන්න අපිට පුළුවන් කියල මම විශ්වාස කරනව. ඒ වගේම ඕන කෙනෙකුට කාල තරණය කරල දැන් කියපු දේවල් වෙනුවට අළුත් යාළුවො හොයාගන්න නම් පුළුවන් වේවි. :-)
ප.ලි. මම බොරු ලියල විද්‍යාවටන්ට නිගරුවක් වුනා නම් අනේ සමාවෙන්න.
කැත කලු
කැතයි කැතයි කැතම කැතයි,
කලුයි කලුයි කලුම කලුයි.
කලුයි හින්ද කැතම කැතයි
කලුයි කැතයි කැතම කලුයි
උන් කියනව
මේක කැතයි, පේන් නැද්ද කලු පාටයි
සුදු යි ලස්සන
ලස්සනම ලස්සන සුදෝ සුදු සුදු
සුදු වගේ ලස්සන පාට අතරේ
කලු කියන්නෙ පාටක් වෙන්නත් බැරිලු
කොහොමටවත් අදහන්න බැරිලු
කලු මෙච්චර කැත වුනේ කෝමද කියලත්
කලු කැත ඇයි කියල මට තේරෙන් නෑ
ඒත් ඒ අය නෙ දන්නෙ
සුදු ලු ලස්සන
කලු කැතයි
සුදු ඇතුලෙ ලෝකෙ තියෙන හැම පාටම තියෙලු
සුදු හැදෙන්නෙ ඒ ඔක්කොම කවලම් වෙලා ලු
ඒත් කලු හිස්ම හිස් ඇතුලෙ මොකුත්ම නෑ
මම කියනව,
කලුයි සුදුයි අතරෙ නෙවිද ඔය පාට ඔක්කොම තියෙන්නෙ
කලු නැතිනම්, අතර මැදක් නෑ.
මැදත් නැත්නම් පාටත් නෑ,
සුදු විතරයි. තනි සුදු
උඹ දන්න ඉටි ගෙඩියක් තියේද
උන් කිව්වා
සුදු තමයි ලස්සනම
කලු කැතයි, කැතම කැතම කැතම කැතයි.
ඒත්
ඒක එහෙමද?
මැරෙන්න කලින් ජීවත් වෙන්න,
ස්ටීව් ජොබ්ස් නම ඔබ අසා තිබෙන්නට හෝ නොතිබෙන්නට පුලුවන්. නමුත් ඇපල් සමාගම ගැන නම් නියත වශයෙන් අසා ඇති. ස්ටීව් පෝල් ජොබ්ස් තමන්ගෙ හොඳම මිත්‍රයෙක් වුනු ස්ටීව් වොස්නියැක් සමඟ එකතු වෙලා තමන් වැඩියෙන් ආස කරන පලතුරේ නමින්, ඇපල් සමාගම ආරම්භ කලා. පික්සාර් සජීවීකරණ චිත්‍රාගාරය ආරම්භ කලා. ඒ සියල්ලටත් වඩා ඔහු ඉතා අපූර්ව මනුස්සයෙක්. ඒ දේවල් ගැන ඔහුගේ වචනයෙන් ම දැනගන්න ඔබට පුළුවන්. මේ තියෙන්නෙ ස්ටීව් ජොබ්ස් ස්ටැන්ෆෝර්ඩ් විශ්වවිද්‍යාලයේ 2005 අවුරුද්දේ උපාධි ප්‍රධානෝත්සවයේ ආරාධිතයෙක් වශයෙන් පැමිණ කල කථාවේ සිංහල පරිවර්තනයක්.
ඔබ ලෝකයේ හොඳම විශ්ව විද්‍යාලයකින් උපාධිය හිමිකරගන්නා වේලාවේ ඔබත් සමඟ රැදෙන්නට ලැබීම මා ලැබුනු විශාල ගෞරවයක් විදියට සලකනවා. ඇත්තම කියනවනම් මේ තමයි ජීවිත කාලයටම මම විද්‍යාලයක උපාධි ප්‍රදානෝත්සවයක ආසන්නයට වත් පැමිණි අවස්ථාව. අද මම ඕගොල්ලන්ට කියන්න යන්නෙ මගේ ජීවිතයෙන් ගත්තු කතන්දර තුනක්. ඔව්, පුංචි කතන්දර තුනක් විතරයි.
පින්තූරය gomu.dnsdot.net ෙවතිනි.
ඔබ ලෝකයේ හොඳම විශ්ව විද්‍යාලයකින් උපාධිය හිමිකරගන්නා වේලාවේ ඔබත් සමඟ රැදෙන්නට ලැබීම මා ලැබුනු විශාල ගෞරවයක් විදියට සලකනවා. ඇත්තම කියනවනම් මේ තමයි ජීවිත කාලයටම මම විද්‍යාලයක උපාධි ප්‍රදානෝත්සවයක ආසන්නයට වත් පැමිණි අවස්ථාව. අද මම ඕගොල්ලන්ට කියන්න යන්නෙ මගේ ජීවිතයෙන් ගත්තු කතන්දර තුනක්. ඔව්, පුංචි කතන්දර තුනක් විතරයි.
පලවෙනි කතාව තිත් යා කිරීම ගැනයි.
රීඩ් විද්‍යාලයට ඇතුළු වෙලා මාස 6න් ම මම උපාධිය වෙනුවෙන් ඉගෙනීමෙන් ඈත් වුනා. තවත් මාස 18ක් විතර ඉඳල තමයි මම ඒ විද්‍යාලයෙන් අයින් වෙන්නෙ. ඇයි මම ඉගෙනීම අත්හැරියෙ?
ඒක පටන් ගන්නෙ මම ඉපදෙන්නත් කලින්. මාව වදන විට මගේ අම්මා අවිවාහක, තරුණ, විශ්ව විද්‍යාල ශිෂ්‍යාවක්. ඒ හින්දම ඇය තීරණය කලා මාව හදාගන්න දෙන්න. ඇයට තදින්ම වුවමනා වුනා මාව උපාධිධාරී යුවලකටම භාර දෙන්න. ඉතින් මාව නීතීඥවරයෙකු සහ ඔහුගේ බිරිඳට භාර කරන්න සියලු කටයුතු සූදානම් කෙරුණා. ඒත් අන්තිම මොහොතෙදි ඒ යුවල තීරණය කලා ඔවුන්ට අවශ්‍ය ගැහැණු ලමයෙක් කියල. මට වෙනත් මව්පියන් යුවලක් වෙනුවෙන් බලන් ඉන්න වුනා. දරුවන් හදා ගන්නට ගැනීමේ පොරොත්තු ලැයිස්තුවේ හිටපු ඇත්තමට මගේ දෙමව්පියන් වුනු යුවලට රෑ මැද දුරකථන ඇමතුමක් ලැබුනා. “අපි බලාපොරොත්තු නොවුනු පිරිමි ලමයෙක් ලැබිල තියෙනවා. ඔයාල කැමැතිද එයාව ගන්න?“, “ඇත්තටම අපි කැමැතියි“ ඔවුන් උත්තර දුන්නා. නමුත් මගේ වැදූ අම්මා හොයාගෙන තියෙනවා මාව දරුකමට ගන්න හදන යුවලගෙන් එක් අයෙක් වත් උපාධියක් අරගෙන නෑ කියල. ඉතින් ඇය දරුකම පැවැරීමේ ලිපි ලේඛණ වල අත්සන් කරන්න බෑ කියල තියෙනව. මාස කීපයකට පස්සෙ මගේ දෙමව්පියන් මාව කවදා හෝ විද්‍යාලයකට යවන බවට පොරොන්දු වුනාටත් පස්සෙ තමයි ඇය අත්සන් කරන්න කැමැති වෙලා තියෙන්නෙ.
ඒ පොරොන්දුවෙ විදියටම අවුරුදු 17කට පස්සෙ මම විද්‍යාලෙකට ඇතුළු වුනා. මම නිකම්ම තෝරගත්තෙ මේ ස්ටැන්ෆෝර්ඩ් විද්‍යාලය වගේම වියදම් අධික විද්‍යාලයක්. වැඩ කරන පන්තියෙ අය වුනු මගේ දෙමව්පියන්ගේ සියලු ඉතිරි කිරීම් විද්‍යාල ගාස්තු වලට වැය වුනා. විද්‍යාලයට ඇතුලු වෙලා මාස හයක් ගතවෙන කොට මේ කරන දේ කිසිම වටිනා කමක් නෑ කියල මට හිතෙන්න ගත්තා. මම ඉස්සරහට වෙන්න ඕන කවුරුද කියල වත් මේ විද්‍යාලය ඒ වෙනුවෙන් මට උදව් වෙන හැටියක් ගැන වත් මට හිතාගන්න බැරි වුනා. ඒ වගේම මගේ දෙමව්පියන් ජීවිත කාලේම එකතු කරල ඉතිරි කරන් හිටපු මුදල් මම මේ විද්‍යාලය නිසා වියදම් කරමින් හිටියෙ. ඉතින් හැමදේම හොඳින් සිද්ධ වෙයි කියන විශ්වාසෙන් මම උපාධියට ඉගෙනීම නවත්තන්න තීරණය කලා. ඒක ඇත්තටම හරිම භයානක තීරණයක්. අද මම ආයෙම හැරිල බලද්දි පේනවා ඒක මම ගත්තු හොඳම තීරණ වලින් එකක් කියල. ඒ තීරණයත් එක්ක මට මෙච්චර කල් සහභාගි වෙන්න සිද්ධ වෙලා තිබුනු මම අකැමැති මට නීරස විශයන්ගෙ පන්ති වලට නොයා ඉන්න පුළුවන් වුනා. ඒ වගේම මට කැමැත්තක් ඇතිවුනු විශයන්ගෙ පන්ති වලට සහභාගි වෙන්න ඉඩ කඩ හැදුනා.
ඒක සම්පූර්ණයෙන් ආදරණීය විචිත්‍රවත් දෙයක් වුනේ නෑ. මට විද්‍යාලයේ ලැඟුම් ගන්න කාමරයක් තිබුනෙ නෑ. මම යාළුවන්ගෙ කාමර වල බිම නිදාගත්තා. හිස් කෝක් බෝතල් එකතුකරල වෙලඳසලට ගිහින් දීලා ඒ බෝතල් ගනිද්දි තබන සත 5ක තැන්පතු මුදල අරගෙන ඒකෙන් කෑම ගත්තා. හැම ඉරිදාම හවසට හැතැප්ම 7ක දුර පයින් යන්නේ හරේ ක්‍රිෂ්ණා දේවාලයෙන් බෙදල දෙන, සතියට මට ලැබෙන හොඳම කෑම වේල අරගන්න. මම ඒ ගමන ගොඩක් කැමැත්තෙනුයි ගියේ. මං ගාව තිබුනු කුතුහලය මාව අරගෙන ගිය තැන් වල වටිනාකම දැන් නම් කියල නිම කරන්න බැරි තරම්. ඔයාලට එක උදාහරණයක් දෙන්න මට ඉඩදෙන්න.
රීඩ් විද්‍යාලය තමයි සමහරවිට ඒ කාලේ රටේ තිබුනු හොදම විදියට, විචිත්‍ර අක්ෂර කලාව ඉගැන්නුවෙ. විද්‍යාලය ඇතුලෙ තිබුනු හැම දැන්වීමක්ම, ලාච්චු වල අලවල තිබුනු හැම ලේබලයක්ම බොහොම ලස්සනට අතින්ම ලියපු ඒවා. පාඨමාලාවෙන් අයින් වෙලා හිටපු නිසා සාමාන්‍ය පන්ති වලට සහභාගි වෙන්න මට නියමයක් තිබුනෙ නෑ. ඉතින් මම විචිත්‍ර අක්ෂර කලාව උගන්වන පන්තියට සහභාගී වුනා ඒක මට ඉගෙන ගන්න ඕන වුනු නිසා. මම සෙරිෆ් සහ සැන් සෙරිෆ් අකුරු වර්ග ගැන, විවිධ අකුරු අතර තබන හිස් ඉඩ ප්‍රමාණ වල විවිධත්වය ගැන, විවිධ මුද්‍රණ ක්‍රම වලට බොහෝම ලස්සනට අකුරු යොදාගන්න හැටි ගැන වගේ ගොඩාක් දෙවල් ඉගෙන ගත්තා. ඒක බොහෝම ලස්සන,ඓතිහාසික ඒ වගේම විද්‍යාවට හසු නොවන සියුම් කලාවක් වුනා. මම ඒකට බෙහෝම ආශා කලා.
හැබැයි මේ ඉගෙන ගත්ත දේ පාවිච්චි කරන්න අවස්ථාවක් ලැබෙයි කියල මම කොහොමටවත් හිතුවෙ නෑ. අවුරුදු 10කට පස්සෙ අපි පලවෙනි මැකින්ටොෂ් පරිගණකය නිර්මාණය කරද්දි මම එදා ඉගෙන ගත්ත දේ ආයෙම මගේ උදව්වට ආවා. අපි මැකින්ටොෂ් පුරාවටම ඒ කලාව යොදා ගත්තා. ඒක තමයි ලෝකයේ ලස්සන අකුරු යොදාගත්ත පලවෙනි පරිගණකය! මම එදා ඒ පන්තියට ගියේ නැතිනම් විවිධ විලාසයේ, අකුරු පරතර හොඳින් ගැලැපූ අකුරු රටා මැකින්ටොෂ් සතු නොවෙන්න ඉඩ තිබුනා. ඒ වගේම වින්ඩෝස් මෙහෙයුම් පද්ධතිය කලෙත් මැකින්ටොෂ් අනුකරණය කිරීම නිසා බොහෝ විට කිසිම පුද්ගලික පරිගණකයක එවන් ලස්සන අකුරු නොතිබෙන්නට ඉඩ තිබුනා. මම උපාධිය අතඇරියෙ නැතිනම් මම කවදාවත්ම විචිත්‍ර අකුරු ඉගෙන ගන්න යන එකක් නෑ. ඒ වගේම අද වගේ පුද්ගලික පරිගණක වල විචිත්‍ර අකුරු බලා ගන්න වෙන එකකුත් නෑ. ඇත්තටම මම එදා විද්‍යාලයේ ඉඳිද්දි මේ ලක්ෂ්‍ය ටික යා වෙන විදියක් හිතා ගන්න වත් බෑ. හැබැයි අද ආපසු හැරිල බැලුවාම හරිම පැහැදිලිව පේනවා මේ ලක්ෂ්‍ය නැත්නම් තිත් ටික යා වෙන හැටි.
මම ආපසු කියන්නම්, ඔයාලට අනාගතය දිහා බලාගෙන මේ තිත් යා කරන්න බෑ, යා කරන්න පුලුවන් වෙන්නේ අතීතය දිහා බලාගෙන විතරයි. ඔයාල විශ්වාස කරන්න ඕන මේ තිත් මොන විදියකින් හරි අනාගතයටත් යා වන බව. ආත්මශක්තිය, දෛවය, ජීවිතය, කර්මය හරි වෙන ඕනම දෙයක් ගැන හරි විශ්වාසය තියා ගන්න. ඒ ක්‍රමය මාව කවදාවත් වැට්ටුවෙ නෑ, මගේ ජීවිතය මෙතරම් වෙනස් කලේ එයයි.
මගේ දෙවන කතාව ආදරය කිරීම සහ එය නැතිවීම ගැනයි.
මම වාසනාවන්තයි, මම කලින්ම කරන්න කැමති දේ සොයාගත්තා. මට අවුරුදු 20දි තමයි මම වොස් එක්ක එකතුවෙලා මගේ දෙමව්පියන්ගෙ ගරාජය ඇතුලෙ ඇපල් සමාගම පටන් ගත්තෙ. අපි බොහොම මහන්සි වෙලා වැඩ කලා. අවුරුදු 10 කින් මුලදි අපි දෙන්නා විතරක් හිටපු ඇපල් සමාගම සේවකයන් 4000ක් සිටින ඩොලර් බිලියන 2ක් වටින සමාගමක් බවට පත් වෙලා. අපේ හොඳම නිර්මාණය, ඇපල් මැකින්ටොෂ් එළිදක්වලා අවුරුද්දක් වත් වුනේ නෑ, මට අවුරුදු 30 ලබනකොට. මාව සමාගමෙන් අස් කලා. කොහොමද ඔබ ආරම්භ කල සමාගමකින් ඔබව අස් කරන්නේ? ඔව්, ඇපල් සමාගම ලොකු සමාගමක් බවට පත්වෙද්දි මාත් එක්ක මේ සමාගම පාලනය කරන්න බොහෝම දක්ෂයෙක් කියල මට හිතුනු පුද්ගලයෙක් බඳවා ගත්තා. අවුරුද්දකටත් වඩා බොහොම හොදින් කටයුතු සිද්ධ වුනා. පස්සෙ අපේ සමාගමේ අනාගත සැලසුම් ගැන අපි දෙන්නගේ මතයන් වෙනස් නිසා මත භේදයන් ඇතිවුනා. ඒ වෙලාවේ සමාගමේ අධ්‍යක්ෂක මණ්ඩලයත් ඔහුගේ පැත්ත ගත්තා. වයස අවුරුදු 30දී මාව අස් කලා. ඒක බොහෝම ලොකු ප්‍රවෘත්තියක් වුනා. මගේ ජීවිතයේ එතුවක් කල් තිබුණු අරමුණ විනාශ වුනා. ඒක මට ලොකු ව්‍යසනයක් වුනා.
මාස කීපයක් යන තුරුම මට කරන්න දෙයක් හිතා ගන්න බැරි වුනා. මගේ පෙර තිබුනු ව්‍යවසායකත්ව හැකියාව නැතිවුනු බවක් මට හැඟුනා. හරියට ධාවන තරඟයකදී ය්‍යෂ්ටිය මට දෙන වෙලාවෙදි මගේ අතින් ය්‍යෂ්ටිය ගිලිහුනා වගෙයි මට දැනුනෙ. මම ඩේවිඩ් පැකාර්ඩ්ව සහ බොබ් නොයිස්ව හමු වෙලා මගේ අවුල් සහගත හැසිරීම ගැන සමාව ඉල්ලන්න උත්සහ කලා. මම ජනතාව අතර පරාජිතයෙක් වුනා. මම ජීවත් වෙලා හිටපු නිම්නයෙන් පැනල යන්න තරම් මට හිතුනා. නමුත් සෙමින් සෙමින් මං තුල යමක් නැවත මතුවන්නට ගත්තා. ඒ මම කල දේ වෙනුවෙන් තිබුනු ආදරය. ඇපල් සමාගම තුල සිදු වුනු සිදුවීම් සමුදාය, මගේ ආදරය යම්තමින් හරි අඩු කරන්න සමත් වෙලා නෑ. මාව ප්‍රතික්ෂේප වුනා, හැබැයි මම දිගටම ආදරය කලා මම කල දෙයට. මම තීරණය කලා මුල ඉදන් පටන් ගන්න.
ඒ කාලෙදි මම ඒක දැක්කෙ නෑ, ඇත්තටම ඇපල් සමාගමෙන් ඉවතට වැටීම තමයි මට සිද්දවෙන්න පුළුවන් හොදම දෙය වුනේ. සාර්ථක මිනිසෙක් වීමෙන් දරන්නට සිදුව තිබූ බර වෙනුවට ආධුනිකයෙක් සතු වගකීමෙන් තොර සැහැල්ලුව මට දැනෙන්න වුනා. මගේ ජීවිතයේ බොහෝම නිර්මාණාත්මක කාල පරිච්ඡේදයකට මේ සිදුවීම මාව ගෙන ගියා.
මීලඟ අවුරුදු 5 ඇතුලෙදි මම නෙක්ස්ට් නම් සමාගම ආරම්භ කලා, පික්සාර් නමින් තවත් සමාගමක් ආරම්භ කලා, ඒ වගේම මම බිරිඳ කරගත් ඒ පුදුමාකාර තරුණිය මට හමුවුනා. පික්සාර් සමාගම ලෝකයේ ප්‍රථම පරිගණක සජීවීකරණ චිත්‍රපටිය වන ‘ටෝයි ස්ටෝරි‘ වල වැඩ ඇරඹුවා. අද වෙනකොට ලෝකයේ සාර්ථකම සජීවීකරණ චිත්‍රාගාරය තමයි පික්සාර්. පුදුමාකාර විදියට සිදුවීම් වෙනස් වෙද්දි ඇපල් සමාගම විසින් නෙක්ස්ට් සමාගම මිලදී ගත්තා. මම ආපසු ඇපල් සමාගමට එකතු වුනා. අපි නෙක්ස්ට් තුල දියුණු කරපු තාක්ෂණය තමයි දැන් ඇපල් සමාගමේ ඇතිවෙලා තියෙන පුනරුදයේ හදවත වෙලා තියෙන්නේ. ඒ වගේම අද ලොරේනුත් මමත් බොහොම ලස්සන පවුල් ජීවිතයක් ගත කරනවා.
මට හොඳටම විශ්වාසයි ඇපල් සමාගමෙන් මාව අස් කලේ නැත්නම් මේ කිසි දෙයක් මේ විදියට සිද්ධ නොවෙන බව. ඒක හරියට හරිම තිත්ත බෙහෙතක් වගෙයි, නමුත් මම හිතනවා රෝගීයාට ඒ බෙහෙත අවශ්‍යමයි කියල. සමහර වෙලාවට ජීවිතය ඔබේ ඔලුවට ගඩොලකින් පහර දෙනවා. ඒ වෙලාවෙදි ඔයාගේ විශ්වාසය නැති කරගන්න එපා. මම කරපු දේට ආදරය කිරීම තමයි මාව ඉදිරියට ගෙනිච්චෙ කියල මම තේරුම් අරන් තියෙනවා. ඔයාල ආදරය කරන්නෙ මොනවටද කියල ඔයාල හොයාගන්න ඕන. මතක තියාගන්න ඔයාලගෙ ආදරවන්තයා හෝ ආදරවන්තිය සම්බන්දයෙන් වගේම ඔයාල කරන වැඩ සම්බන්දයෙනුත් ඒක ඇත්තක්. ඔයා කරන වැඩ ඔයාගෙ ජීවිතයෙන් බොහෝම ලොකු කොටසක් අයිති කර ගන්නවා. එතනදි ඔයාට සන්තෝස වෙන්න පුලුවන් එකම විදිය තමයි ඔයා බොහෝම වැදගත් කියල සලකන වැඩක් තෝරාගැනීම. ඒ වැදගත් දේ කරන්න පුලුවන් වෙන්නෙ ඔයා ඒ වැඩේට ආදරය කලොත් විතරමයි. තවමත් ඔයාට ඒ වැඩේ සොයාගන්න බැරි වුනානම්, නවතින්න එපා, දිගටම සොයන්න. හදවතත් එක්ක සිද්ධ වෙන අනික් ගනුදෙනු වගේම තමන් ආදරය කරන ඒ වැඩය හදවත හඳුනාගනීවි. බොහෝම හොඳ සබඳකමකදි වගේම මෙයත් කාලය ගතවන්නම වන්නට තවත් තව තවත් හොඳ වෙනවා. ඒ නිසා එය සම්බවනතුරුම සොයන්න. කොහොමවත් නවත්වන්න එපා.
මගේ තුන් වන කතාව මරණය ගැනයි.
මට අවුරුදු 17දී වැකියක් කියෙව්වා මම මේ වගේ අදහසක් තියෙන, “ඔබ සෑම දිනක්ම ඔබේ අවසාන දිනය ලෙස සිතනවනම්, යම් දවසක එය අනිවාර්යයෙන්ම ඇත්තක් වේවි“. ඒක මං තුල හැඟීමක් ඇති කලා. එදා පටන් පසුගිය අවුරුදු 33 පුරාවටම මම හැම උදයකම කණ්නාඩිය දිහා බලලා මගෙන්ම අහනවා, “ මේ මම ජීවත් වෙන අන්තිම දවස නම් මම අද කරන්නට සිතා සිටින දෙයම මම කරාවිද?“, මේකට මං සතු උත්තරය එක දිගට දින ගණනාවක්ම “නෑ“ වුනානම් මම දන්නවා මොනව හරි වෙනස් කරන්න වුවමනා බව.
මම බොහොම ඉක්මනින් මැරෙන බව මතක තියා ගත්ත එක තමයි බොහොම ලොකු තීරණ ගනිද්දි මට උදව් කල හොඳම දේ වුනේ. මරණයේ මුහුණ ඉදිරියෙදි තමන්ගෙ තත්වය, බාහිර බලාපොරොත්තු, බැණුම් අහන්න පරදින්න තියෙන බය වගේ තවත් ගොඩාක් දේවල් නැතිවෙලා යනවා. මරණය ඉදිරියෙ අපි ගාව ඉතිරි වෙන්නෙ ඇත්තටම වැදගත් දේ විතරයි. ඔයා ගාව නැතිවෙන්න දෙයක් තියෙනවා කියල හිතෙන උගුලෙන් ගැලවෙන්න තියෙන හොඳම විදිය තමයි ඔයා මැරෙන බව හිතේ තියා ගැනීම. ඔයා දැනටමත් ඉන්නෙ නිරුවතින්. ඉතින් ඔයාගෙ හදවත කියන දේ නොකරන්න ඔයාට කිසිම හේතුවක් නෑ.
දැනට අවුරුද්දකට කලින් මට පිළිකාවක් තියෙන බව විනිශ්චය කලා. උදේ 7.30ට කරපු පරිලෝකනයෙන් මගේ අග්න්‍යාශයේ තියෙන පිළිකාව බොහොම පැහැදිලිව පෙන්නුවා. අග්න්‍යාශය කියන්නෙ මොකක්ද කියල වත් මම දැනන් හිටියෙ නෑ. ඒක බොහෝ දුරට සුව කරන්න බැරි විදියෙ පිළිකාවක් බවත් තව මාස තුනත් හයත් අතර කාලයකට වඩා ජීවිතය ගැන බලාපොරොත්තු තියන්න බැරි බවත් වෛද්‍යවරු මට කිව්වා. ගෙදර ගිහින් කටයුතු එකලාසයක් කරගන්න කියලා ඔවුන් මට කිව්වා. වෛද්‍යවරුන් වෙන විදියකින් මට ඒ කීවෙ මැරෙන්න සූදානම් වෙන්න කියලා බව මම දන්නවා. තවත් කියනවනම් ඒ කිව්වෙ ඊළඟ අවුරුදු 10පුරා ඔබ ඔබේ දරුවන්ට කීමට සිතා සිටින දේවල් මේ මාස කීපය තුලදී කීමට උත්සහ කරන්න කියලයි. ඒ කියන්නෙ ඔබේ පවුලට සහනයක් දැනෙන පරිදි සියල්ල සකස් කරන කියලයි. අවසන් සුභ පැතුම් ඔවුනට එක් කරන්න කියලයි.
මම මුළු දවසම ජීවත් වුනේ ඒ රෝග විනිශ්චය එක්කයි. එදා හවස මාව පටක විශ්ලේශණ පරීක්ෂණයකට භාජනය කලා. පරීක්ෂා උපකරණයක් මගේ උගුරෙන් ඇතුල් කරලා මගේ බඩ ඇතුලෙන් බඩවැල් තුලටත් යැවුවා. මගේ අග්න්‍යාෂයට සියුම් ඉඳිකටු තුඩක් යවලා පිළිකා සෛල කීපයක් ඔවුන් අරගත්තා. ඔවුන් ඒවා පරීක්ෂා කරන වෙලාවෙදීත් මම සිහිසුන්වයි හිටියේ, එතැන හිටපු මගේ බිරිඳ තමයි කීවේ ඒ සෛල අන්වීක්ෂයෙන් පරීක්ෂා කරන කොට ඒ වෛද්‍යවරු අඩන්න ගත්ත කියල. ඒ මගේ පිළිකාව බොහෝම දුර්ලබ ගණයේ අග්න්‍යාෂයික පිළිකාවක් වුනු හින්දත් ඒ පිළිකාව සැත්කමකින් සුව කරන්න පුළුවන් කියලා ඔවුන් දැනගෙන හිටපු හින්දයි. ඒ වෛද්‍යවරු මාව සැත්කමට භාජනය කරපු හින්ද අද මම සුවෙන් ඉන්නවා.
ඒ තමයි මේ වන තුරු මම මරණයට වඩාත්ම කිට්ටු වුණු අවස්ථාව. මම විශ්වාස කරනව තව දසවර්ශ කීපයකට ඒක එහෙම්මම තියේවි කියලා. ඒ අත්දැකීමට මුහුණ දුන් හින්දම මරණය ගැන අදහසක් විතරක් තියාගෙන කථා කරනවාට වඩා වැඩි විශ්වාසෙකින් මට මේ දේ ඔයාලට කියන්න පුළුවන්.
කවුරුත් කැමැති නෑ මැරෙන්න. ස්වර්ගයට යන්න ලොකු කැමැත්තකින් ඉන්න අය වුනත් ස්වර්ගයට යන්න මැරෙන්න කැමැති නෑ. ඒ කොහොම වුනත් අපි හැමෝටම පොදු ගමනාන්තය තමයි මරණය. කවුරුවත්ම ඒකෙන් ගැලවිලා නෑ. ඒක එහෙමම විය යුතුයි. මොකද මරණය තමයි ජීවිතය ඇතුලෙ තියෙන හොඳම නිර්මාණය. ඒක තමයි ජීවිත වෙනස් කරන කාරකය. මරණය පරණ දේ ඉවත් කරල අලුත් දේ වෙනුවෙන් ඉඩ හදල දෙනව. මේ වෙලාවෙදි ඔය අය තමයි අළුත්, හැබැයි බොහොම ටික කාලෙකින් එන යම් දවසක ඔයාල පරණ අය විදියට ඉවත් කරාවි. නාට්‍යමය විදියට මේ දේවල් කීවට සමාවෙන්න, හැබැයි ඒක ඇත්ත.
ඔයාලගේ කාලය සීමිතයි. ඒක නිසා වෙන අයගෙ ජීවිත ගතකරන්න ඒ වෙලාව නාස්ති කරන්න එපා. වෙන අයගෙ සිතුවිලි මත ඔයාලා ජීවත් වෙන්න හදන්න එපා. අනිත් අයගේ මත වල ගෝෂාවට ඔයාගේ ඇතුලෙන් එන කටහඬ යටපත් කරන්න දෙන්න එපා. ඒ වගේම වැදගත්ම දේ තමයි, ඔයාලගෙ හදවත් සහ සහජඥාණය පවසන දේ ඔස්සේ ගමන් කරන්න ධෛර්යය තියා ගන්න. ඔයාලට ඇත්තටම වුවමනා මොකක්ද කියල ඒ අය යම් විදියකින් දන්නවා. අනිත් හැම දේම දෙවනුව තියාගන්න.
මම තරුණ කාලෙ විශ්මයජනක පොතක් තිබුනා “මුළු පෘථුවියේම නාමාවලිය“ නමින්. ඒක මගේ කාලයේ බයිබලයක් විදියට හඳුන්වන්න පුළුවන්. ඒක ලියල තිබුනෙ මෙතනට බොහොම කිට්ටුවෙන් පිහිටලා තියෙන මෙන්ලෝ උයනේ වාසය කරපු ස්ටීවර්ට් බ්රෑන්ඩ් කියන පුද්ගලයා. එයාගෙ කාව්‍යමය හැකියාවෙන් පොතට ජීවය එක් කරලා තිබුනා. ඒ 1960 දශකය අග භාගයේදී, පුද්ගලික පරිගණක, පරිගණක නිර්මාණකරණය එන්න කලින්. ඒ පොත හදන්න යතුරු ලියනයන්, කතුරු සහ පොලාරොයිඩ් කැමරා තමයි පාවිච්චි කරල තිබුනෙ. ඒ පොත හරියට ඇත්ත ගූගල් එලිදකින්න අවුරුදු 35කට කලින් කඩදාසි මත මුද්‍රණය කරපු ගූගලයක් වගේ. ඒක බොහොම පරමාදර්ශී, පැහැදිලි සංකේත සහ භාවිතය පහසු කරන උපක්‍රම රාශියකින් යුක්ත වුනු පොතක්.
ස්ටීවර්ට් සහ ඔහුගේ කණ්ඩායම මේ පොතේ කාණ්ඩ කීපයක්ම නිකුත් කරල තියෙනවා. ඒ පොතේ කාර්යභාරය අවසානයේදී ඔවුන් අවසන් කාණ්ඩය එලිදැක්වූවා. එතකොට 1970 දශකය මැද භාගයේ වගේ, මම ඔයාලගෙ වයසෙ විතර, ඒ පොතේ පිටිපස්සෙ කවරයෙ තිබුනෙ අභියෝග වලට කැමැති අය පාර හොයාගෙන යන්න බොහොම කැමැති වන විදියෙ ග්‍රාමීය පාරක පින්තූරයක්. ඒකට පහලින් තිබුනා මෙහෙම,“පිපාසාවෙන් සිටින්න, මොඩයෙකු සේ සිටින්න“. ඒක තමයි එයාලගේ සමුගැනීමේ පණිවුඩය වුනේ. පිපාසාවෙන් සිටින්න, මොඩයෙකු සේ සිටින්න. මම ඒ දේ හැමවිටම අනුගමනය කලා. ඉතින් අද උපාධිය අරන් ජීවිතය අළුතින්ම පටන් ගන්න ඔයාලටත් මම ප්‍රාර්ථනා කරන්නේ,
පිපාසාවෙන් සිටින්න, මෝඩයෙකු සේ සිටින්න කියලයි.
ඔයාලා හැමොටම බොහෝම ස්තූතියි.
අත්හැරපු සටන් ආයෙම පටන් ගන්න, තමන් තුල හැංගිලා තියෙන අදහස් එලියට ගන්න, ජීවිතය ගැන ආයෙමත් හිතන්න දැන් ඔබට හිතෙන බව නම් නිසැකයි. ඒ ගැන හිතන්න ඔබට ඉඩ දීලා ආයෙමත් ස්ටීව් ජොබ්ස් ගැන වචනයක් ලියන්නම්. ඇපල් සමාගමේ ප්‍රධාන විධායක අධ්‍යක්ෂකවරයා වන 56 වියැති ස්ටීව් පෝල් ජොබ්ස්, අදටත් ඔහුට සුපුරුදු කළු ටී ෂර්ට් එකත් ඩෙනිම් කලිසමත් ඇදගෙන ඇපල් සමාගමේ වැඩ කරන්න පැමිනෙන්නේ වසරකට ඩොලර් එකක පඩියටයි!
ඒ කාලෙදි මම ඒක දැක්කෙ නෑ, ඇත්තටම ඇපල් සමාගමෙන් ඉවතට වැටීම තමයි මට සිද්දවෙන්න පුළුවන් හොදම දෙය වුනේ. සාර්ථක මිනිසෙක් වීමෙන් දරන්නට සිදුව තිබූ බර වෙනුවට ආධුනිකයෙක් සතු වගකීමෙන් තොර සැහැල්ලුව මට දැනෙන්න වුනා. මගේ ජීවිතයේ බොහෝම නිර්මාණාත්මක කාල පරිච්ඡේදයකට මේ සිදුවීම මාව ගෙන ගියා.
මීලඟ අවුරුදු 5 ඇතුලෙදි මම නෙක්ස්ට් නම් සමාගම ආරම්භ කලා, පික්සාර් නමින් තවත් සමාගමක් ආරම්භ කලා, ඒ වගේම මම බිරිඳ කරගත් ඒ පුදුමාකාර තරුණිය මට හමුවුනා. පික්සාර් සමාගම ලෝකයේ ප්‍රථම පරිගණක සජීවීකරණ චිත්‍රපටිය වන ‘ටෝයි ස්ටෝරි‘ වල වැඩ ඇරඹුවා. අද වෙනකොට ලෝකයේ සාර්ථකම සජීවීකරණ චිත්‍රාගාරය තමයි පික්සාර්. පුදුමාකාර විදියට සිදුවීම් වෙනස් වෙද්දි ඇපල් සමාගම විසින් නෙක්ස්ට් සමාගම මිලදී ගත්තා. මම ආපසු ඇපල් සමාගමට එකතු වුනා. අපි නෙක්ස්ට් තුල දියුණු කරපු තාක්ෂණය තමයි දැන් ඇපල් සමාගමේ ඇතිවෙලා තියෙන පුනරුදයේ හදවත වෙලා තියෙන්නේ. ඒ වගේම අද ලොරේනුත් මමත් බොහොම ලස්සන පවුල් ජීවිතයක් ගත කරනවා.
මට හොඳටම විශ්වාසයි ඇපල් සමාගමෙන් මාව අස් කලේ නැත්නම් මේ කිසි දෙයක් මේ විදියට සිද්ධ නොවෙන බව. ඒක හරියට හරිම තිත්ත බෙහෙතක් වගෙයි, නමුත් මම හිතනවා රෝගීයාට ඒ බෙහෙත අවශ්‍යමයි කියල. සමහර වෙලාවට ජීවිතය ඔබේ ඔලුවට ගඩොලකින් පහර දෙනවා. ඒ වෙලාවෙදි ඔයාගේ විශ්වාසය නැති කරගන්න එපා. මම කරපු දේට ආදරය කිරීම තමයි මාව ඉදිරියට ගෙනිච්චෙ කියල මම තේරුම් අරන් තියෙනවා. ඔයාල ආදරය කරන්නෙ මොනවටද කියල ඔයාල හොයාගන්න ඕන. මතක තියාගන්න ඔයාලගෙ ආදරවන්තයා හෝ ආදරවන්තිය සම්බන්දයෙන් වගේම ඔයාල කරන වැඩ සම්බන්දයෙනුත් ඒක ඇත්තක්. ඔයා කරන වැඩ ඔයාගෙ ජීවිතයෙන් බොහෝම ලොකු කොටසක් අයිති කර ගන්නවා. එතනදි ඔයාට සන්තෝස වෙන්න පුලුවන් එකම විදිය තමයි ඔයා බොහෝම වැදගත් කියල සලකන වැඩක් තෝරාගැනීම. ඒ වැදගත් දේ කරන්න පුලුවන් වෙන්නෙ ඔයා ඒ වැඩේට ආදරය කලොත් විතරමයි. තවමත් ඔයාට ඒ වැඩේ සොයාගන්න බැරි වුනානම්, නවතින්න එපා, දිගටම සොයන්න. හදවතත් එක්ක සිද්ධ වෙන අනික් ගනුදෙනු වගේම තමන් ආදරය කරන ඒ වැඩය හදවත හඳුනාගනීවි. බොහෝම හොඳ සබඳකමකදි වගේම මෙයත් කාලය ගතවන්නම වන්නට තවත් තව තවත් හොඳ වෙනවා. ඒ නිසා එය සම්බවනතුරුම සොයන්න. කොහොමවත් නවත්වන්න එපා.
මගේ තුන් වන කතාව මරණය ගැනයි.
මට අවුරුදු 17දී වැකියක් කියෙව්වා මම මේ වගේ අදහසක් තියෙන, “ඔබ සෑම දිනක්ම ඔබේ අවසාන දිනය ලෙස සිතනවනම්, යම් දවසක එය අනිවාර්යයෙන්ම ඇත්තක් වේවි“. ඒක මං තුල හැඟීමක් ඇති කලා. එදා පටන් පසුගිය අවුරුදු 33 පුරාවටම මම හැම උදයකම කණ්නාඩිය දිහා බලලා මගෙන්ම අහනවා, “ මේ මම ජීවත් වෙන අන්තිම දවස නම් මම අද කරන්නට සිතා සිටින දෙයම මම කරාවිද?“, මේකට මං සතු උත්තරය එක දිගට දින ගණනාවක්ම “නෑ“ වුනානම් මම දන්නවා මොනව හරි වෙනස් කරන්න වුවමනා බව.
මම බොහොම ඉක්මනින් මැරෙන බව මතක තියා ගත්ත එක තමයි බොහොම ලොකු තීරණ ගනිද්දි මට උදව් කල හොඳම දේ වුනේ. මරණයේ මුහුණ ඉදිරියෙදි තමන්ගෙ තත්වය, බාහිර බලාපොරොත්තු, බැණුම් අහන්න පරදින්න තියෙන බය වගේ තවත් ගොඩාක් දේවල් නැතිවෙලා යනවා. මරණය ඉදිරියෙ අපි ගාව ඉතිරි වෙන්නෙ ඇත්තටම වැදගත් දේ විතරයි. ඔයා ගාව නැතිවෙන්න දෙයක් තියෙනවා කියල හිතෙන උගුලෙන් ගැලවෙන්න තියෙන හොඳම විදිය තමයි ඔයා මැරෙන බව හිතේ තියා ගැනීම. ඔයා දැනටමත් ඉන්නෙ නිරුවතින්. ඉතින් ඔයාගෙ හදවත කියන දේ නොකරන්න ඔයාට කිසිම හේතුවක් නෑ.
දැනට අවුරුද්දකට කලින් මට පිළිකාවක් තියෙන බව විනිශ්චය කලා. උදේ 7.30ට කරපු පරිලෝකනයෙන් මගේ අග්න්‍යාශයේ තියෙන පිළිකාව බොහොම පැහැදිලිව පෙන්නුවා. අග්න්‍යාශය කියන්නෙ මොකක්ද කියල වත් මම දැනන් හිටියෙ නෑ. ඒක බොහෝ දුරට සුව කරන්න බැරි විදියෙ පිළිකාවක් බවත් තව මාස තුනත් හයත් අතර කාලයකට වඩා ජීවිතය ගැන බලාපොරොත්තු තියන්න බැරි බවත් වෛද්‍යවරු මට කිව්වා. ගෙදර ගිහින් කටයුතු එකලාසයක් කරගන්න කියලා ඔවුන් මට කිව්වා. වෛද්‍යවරුන් වෙන විදියකින් මට ඒ කීවෙ මැරෙන්න සූදානම් වෙන්න කියලා බව මම දන්නවා. තවත් කියනවනම් ඒ කිව්වෙ ඊළඟ අවුරුදු 10පුරා ඔබ ඔබේ දරුවන්ට කීමට සිතා සිටින දේවල් මේ මාස කීපය තුලදී කීමට උත්සහ කරන්න කියලයි. ඒ කියන්නෙ ඔබේ පවුලට සහනයක් දැනෙන පරිදි සියල්ල සකස් කරන කියලයි. අවසන් සුභ පැතුම් ඔවුනට එක් කරන්න කියලයි.
මම මුළු දවසම ජීවත් වුනේ ඒ රෝග විනිශ්චය එක්කයි. එදා හවස මාව පටක විශ්ලේශණ පරීක්ෂණයකට භාජනය කලා. පරීක්ෂා උපකරණයක් මගේ උගුරෙන් ඇතුල් කරලා මගේ බඩ ඇතුලෙන් බඩවැල් තුලටත් යැවුවා. මගේ අග්න්‍යාෂයට සියුම් ඉඳිකටු තුඩක් යවලා පිළිකා සෛල කීපයක් ඔවුන් අරගත්තා. ඔවුන් ඒවා පරීක්ෂා කරන වෙලාවෙදීත් මම සිහිසුන්වයි හිටියේ, එතැන හිටපු මගේ බිරිඳ තමයි කීවේ ඒ සෛල අන්වීක්ෂයෙන් පරීක්ෂා කරන කොට ඒ වෛද්‍යවරු අඩන්න ගත්ත කියල. ඒ මගේ පිළිකාව බොහෝම දුර්ලබ ගණයේ අග්න්‍යාෂයික පිළිකාවක් වුනු හින්දත් ඒ පිළිකාව සැත්කමකින් සුව කරන්න පුළුවන් කියලා ඔවුන් දැනගෙන හිටපු හින්දයි. ඒ වෛද්‍යවරු මාව සැත්කමට භාජනය කරපු හින්ද අද මම සුවෙන් ඉන්නවා.
ඒ තමයි මේ වන තුරු මම මරණයට වඩාත්ම කිට්ටු වුණු අවස්ථාව. මම විශ්වාස කරනව තව දසවර්ශ කීපයකට ඒක එහෙම්මම තියේවි කියලා. ඒ අත්දැකීමට මුහුණ දුන් හින්දම මරණය ගැන අදහසක් විතරක් තියාගෙන කථා කරනවාට වඩා වැඩි විශ්වාසෙකින් මට මේ දේ ඔයාලට කියන්න පුළුවන්.
කවුරුත් කැමැති නෑ මැරෙන්න. ස්වර්ගයට යන්න ලොකු කැමැත්තකින් ඉන්න අය වුනත් ස්වර්ගයට යන්න මැරෙන්න කැමැති නෑ. ඒ කොහොම වුනත් අපි හැමෝටම පොදු ගමනාන්තය තමයි මරණය. කවුරුවත්ම ඒකෙන් ගැලවිලා නෑ. ඒක එහෙමම විය යුතුයි. මොකද මරණය තමයි ජීවිතය ඇතුලෙ තියෙන හොඳම නිර්මාණය. ඒක තමයි ජීවිත වෙනස් කරන කාරකය. මරණය පරණ දේ ඉවත් කරල අලුත් දේ වෙනුවෙන් ඉඩ හදල දෙනව. මේ වෙලාවෙදි ඔය අය තමයි අළුත්, හැබැයි බොහොම ටික කාලෙකින් එන යම් දවසක ඔයාල පරණ අය විදියට ඉවත් කරාවි. නාට්‍යමය විදියට මේ දේවල් කීවට සමාවෙන්න, හැබැයි ඒක ඇත්ත.
ඔයාලගේ කාලය සීමිතයි. ඒක නිසා වෙන අයගෙ ජීවිත ගතකරන්න ඒ වෙලාව නාස්ති කරන්න එපා. වෙන අයගෙ සිතුවිලි මත ඔයාලා ජීවත් වෙන්න හදන්න එපා. අනිත් අයගේ මත වල ගෝෂාවට ඔයාගේ ඇතුලෙන් එන කටහඬ යටපත් කරන්න දෙන්න එපා. ඒ වගේම වැදගත්ම දේ තමයි, ඔයාලගෙ හදවත් සහ සහජඥාණය පවසන දේ ඔස්සේ ගමන් කරන්න ධෛර්යය තියා ගන්න. ඔයාලට ඇත්තටම වුවමනා මොකක්ද කියල ඒ අය යම් විදියකින් දන්නවා. අනිත් හැම දේම දෙවනුව තියාගන්න.
මම තරුණ කාලෙ විශ්මයජනක පොතක් තිබුනා “මුළු පෘථුවියේම නාමාවලිය“ නමින්. ඒක මගේ කාලයේ බයිබලයක් විදියට හඳුන්වන්න පුළුවන්. ඒක ලියල තිබුනෙ මෙතනට බොහොම කිට්ටුවෙන් පිහිටලා තියෙන මෙන්ලෝ උයනේ වාසය කරපු ස්ටීවර්ට් බ්රෑන්ඩ් කියන පුද්ගලයා. එයාගෙ කාව්‍යමය හැකියාවෙන් පොතට ජීවය එක් කරලා තිබුනා. ඒ 1960 දශකය අග භාගයේදී, පුද්ගලික පරිගණක, පරිගණක නිර්මාණකරණය එන්න කලින්. ඒ පොත හදන්න යතුරු ලියනයන්, කතුරු සහ පොලාරොයිඩ් කැමරා තමයි පාවිච්චි කරල තිබුනෙ. ඒ පොත හරියට ඇත්ත ගූගල් එලිදකින්න අවුරුදු 35කට කලින් කඩදාසි මත මුද්‍රණය කරපු ගූගලයක් වගේ. ඒක බොහොම පරමාදර්ශී, පැහැදිලි සංකේත සහ භාවිතය පහසු කරන උපක්‍රම රාශියකින් යුක්ත වුනු පොතක්.
ස්ටීවර්ට් සහ ඔහුගේ කණ්ඩායම මේ පොතේ කාණ්ඩ කීපයක්ම නිකුත් කරල තියෙනවා. ඒ පොතේ කාර්යභාරය අවසානයේදී ඔවුන් අවසන් කාණ්ඩය එලිදැක්වූවා. එතකොට 1970 දශකය මැද භාගයේ වගේ, මම ඔයාලගෙ වයසෙ විතර, ඒ පොතේ පිටිපස්සෙ කවරයෙ තිබුනෙ අභියෝග වලට කැමැති අය පාර හොයාගෙන යන්න බොහොම කැමැති වන විදියෙ ග්‍රාමීය පාරක පින්තූරයක්. ඒකට පහලින් තිබුනා මෙහෙම,“පිපාසාවෙන් සිටින්න, මොඩයෙකු සේ සිටින්න“. ඒක තමයි එයාලගේ සමුගැනීමේ පණිවුඩය වුනේ. පිපාසාවෙන් සිටින්න, මොඩයෙකු සේ සිටින්න. මම ඒ දේ හැමවිටම අනුගමනය කලා. ඉතින් අද උපාධිය අරන් ජීවිතය අළුතින්ම පටන් ගන්න ඔයාලටත් මම ප්‍රාර්ථනා කරන්නේ,
පිපාසාවෙන් සිටින්න, මෝඩයෙකු සේ සිටින්න කියලයි.
ඔයාලා හැමොටම බොහෝම ස්තූතියි.
අත්හැරපු සටන් ආයෙම පටන් ගන්න, තමන් තුල හැංගිලා තියෙන අදහස් එලියට ගන්න, ජීවිතය ගැන ආයෙමත් හිතන්න දැන් ඔබට හිතෙන බව නම් නිසැකයි. ඒ ගැන හිතන්න ඔබට ඉඩ දීලා ආයෙමත් ස්ටීව් ජොබ්ස් ගැන වචනයක් ලියන්නම්. ඇපල් සමාගමේ ප්‍රධාන විධායක අධ්‍යක්ෂකවරයා වන 56 වියැති ස්ටීව් පෝල් ජොබ්ස්, අදටත් ඔහුට සුපුරුදු කළු ටී ෂර්ට් එකත් ඩෙනිම් කලිසමත් ඇදගෙන ඇපල් සමාගමේ වැඩ කරන්න පැමිනෙන්නේ වසරකට ඩොලර් එකක පඩියටයි!
Anonymous said...
මොකද හිතන්නේ , මොකද හිතෙන්නේ,
ගොඩාක් කාලයක් ගොඩාක් කාලයක් බලන් ඉදලා ඉදල අන්තිමේදී කොහොම හරි ඔයා ආවා. මට කිසිම අදහසක් තිබුනේ නෑ ඔයා කොහොම කොයි වෙලේ ඒවිද කියල. කොටින්ම ඔයා ඒවි කියන විශ්වාසය වත් මම විශ්වාස කලේ නෑ. හුදකලා ලෝකයක තනිවෙච්ච කෙනෙක්ව කවද හරි පුංචි කටහඩක් ඇහුවොත් එයාට කොයිතරම් සන්තෝස හිතෙයිද? ඒ සතුට ඔයා නිසයි. ආකර්ශනීය බවක් ගෑවිලා වත් නැති වැදගැම්මකට නැති මෙලෝ රහක් නැති චරිතයක් ඇතුලේ සතුටු වෙන්න පුළුවන් පුංචි හිතක් තියෙනවා කියල ඔයා දන්නවා. ඉඩෝරයට මල් වැස්සක් කොයි තරම් ලස්සනද, ඒ තරම්ම ඔයාගේ ප්‍රතිචාරය මට ලස්සනයි. ඒ මට ලැබුණු පළමුවැනි ප්‍රතිචාරයයි. ඉතින් සතුටු නොවී කොහොමද.
මට ගොඩාක් ගොඩාක් ගොඩාක් සතුටුයි!
ගොඩාක් කාලයක් ගොඩාක් කාලයක් බලන් ඉදලා ඉදල අන්තිමේදී කොහොම හරි ඔයා ආවා. මට කිසිම අදහසක් තිබුනේ නෑ ඔයා කොහොම කොයි වෙලේ ඒවිද කියල. කොටින්ම ඔයා ඒවි කියන විශ්වාසය වත් මම විශ්වාස කලේ නෑ. හුදකලා ලෝකයක තනිවෙච්ච කෙනෙක්ව කවද හරි පුංචි කටහඩක් ඇහුවොත් එයාට කොයිතරම් සන්තෝස හිතෙයිද? ඒ සතුට ඔයා නිසයි. ආකර්ශනීය බවක් ගෑවිලා වත් නැති වැදගැම්මකට නැති මෙලෝ රහක් නැති චරිතයක් ඇතුලේ සතුටු වෙන්න පුළුවන් පුංචි හිතක් තියෙනවා කියල ඔයා දන්නවා. ඉඩෝරයට මල් වැස්සක් කොයි තරම් ලස්සනද, ඒ තරම්ම ඔයාගේ ප්‍රතිචාරය මට ලස්සනයි. ඒ මට ලැබුණු පළමුවැනි ප්‍රතිචාරයයි. ඉතින් සතුටු නොවී කොහොමද.
මට ගොඩාක් ගොඩාක් ගොඩාක් සතුටුයි!
